17   Een 149 bj2 tje

 

 

 

Ieder restaurant in Puerto Rico pretendeert specialiteiten in huis te hebben. Aan de andere kant wil men een zo breed mogelijk hongerig publiek trekken. Dat betekent dat iedere rechtgeaarde ondernemer zo’n beetje alles op de menukaart zet wat in de rest van Puerto Rico ook verkrijgbaar is. Je moet wel een doorgewinterde bibliofiel zijn en niet hongerig, wil je de gehele kaart met Spaanse, Italiaans, Griekse, vis- en vleesgerechten door scrollen. In de praktijk blijkt er natuurlijk dat veel gerechten niet besteld kunnen worden omdat de ingrediënten niet aanwezig zijn. Als uitbater van een eetgelegenheid kun je natuurlijk heel interessant doen en zeggen dat een gerecht zo snel gegaan is, dat het tijdelijk niet te bestellen is. Maar als je als verveelde vakantieganger een dergelijk ‘gat’ in de kaart ontdekt, is het natuurlijk wel een sport om er steeds naar te vragen. Zo vroegen we aan Antonio ook steevast om tomatensoep, wat er nooit was, wel ‘soep van de dag’ wat het ook wezen mocht. We noemen dat een 149BJ2 tje. Een 149BJ2 tje dateert van meer dan 50 jaar geleden. Mijn broer en ik bezochten toen wekelijks de bibliotheek in Culemborg. Deze was gevestigd in het patronaatshuis. 149BJ2 was een catalogus nummer van het boek: Witte Veder, uit de bekende cowboy serie van Arendsoogboeken. Witte Veder was het tweede deel uit deze gerenommeerde serie.

( Voor de ingewijden een bekend citaat: Als Witte Veder, een beginnende geciviliseerde indiaan die vaak in het gezelschap van de blanke held Arendsoog was, zich voorstelde aan een groep cowboys en zei: "Ik ben Witte Veder" dan reageerden alle omstanders vol opperste ontzag steevast: "Maar als jij Witte Veder bent………dan ben jij……dan ben jij… zich naar zijn reisgenoot wendend, dan ben jij……Arend…..Arendsoog!! Inderdaad glimlachte Arendsoog)

Toen we voor het eerst 149BJ2 wilden bestellen, keek de vergrijsde stokoude bibliothecaris ons peinzend aan en begon toen een lange, tot mislukking gedoemde zoektocht naar 149BJ2. ( Het was ver vóór het tijdperk van digitalisatie van boeken.)

 

Helaas voor de oude man stonden de jeugdboeken op ongeveer 3 meter hoogte. Dat betekende dat de goede man een wankele ladder ter hand moest nemen en deze met trillende ledematen moest plaatsen tegen de hoge stellingen, om vervolgens een levensgevaarlijke tocht naar boven te ondernemen, om zo na enige bijna-dood ongelukken op het gewenste niveau te komen.

Soms schatte hij de hoogtegraad wel aardig in, maar niet de breedtegraad van het boek, zodat hij onverrichterzake de terugtocht moest aanvaarden om weer op ons niveau te terecht te komen. Daarna moest hij met alle mogelijke inspanningen de levensgevaarlijke ladder twee meter naar rechts verplaatsen en zijn hopeloze missie opnieuw aanvangen. Ik moet toegeven dat we de goede man ook wel eens op een verkeerd spoor gezet hebben, door een plaats aan te wijzen waar hij de door ons zo innig begeerde 149BJ2 nooit zou vinden.

Op een dergelijk moment kon ik de partij van de oude man kiezen door quasi boos mijn broer te verwijten dat ik wel dacht dat het boek meer naar rechts stond. Als de bevende grijsaard dan inderdaad na zijn halsbrekende toeren op het niveau van 149BJ2 gearriveerd was kwam hij er tot zijn ontzetting achter dat alle 25 Arendsoogboeken thuis waren behalve nou net dat van Witte Veder 149BJ2   

   

Vanuit zijn eenzame hoogte vroeg hij met trillende stem nog of het ook 149BJ 3 mocht zijn of een ander boek van Arendsoog. Waarop mijn broer en ik in koor stellig antwoordden: "Nee, die hebben we al gelezen, we komen volgende week wel terug." In de loop der tijden werd het een sport om ook als we helemaal geen boek meer wilden lenen, toch even naar het patronaatsgebouw te gaan om te vragen naar 149BJ2. De meeste vrijwilligers in de bibliotheek waren toen de zeventig ruimschoots gepasseerd, en bovendien vaak licht dementerend. Het korte termijn geheugen werd het eerste gewist. Als we zo om de paar weken steeds naar 149BJ2 informeerden, was dat voor de meeste van hen, een heel nieuwe opdracht.

Toen mijn broer en ik al jaren niet meer in Culemborg woonden en onze ouders nog wel, begonnen we vaak een bezoek aan thuis eerst met een bezoek aan het patronaat op zoek naar 149BJ2 Succes verzekerd!! Ook moedigden we andere leden van de bibliotheek aan een equivalent te zoeken van andere verloren boeken. Zo ontstond er een levendige handel in 149BJ2 tjes, en konden we ons repertoire vergroten, en ons steeds verder bekwamen in de non-verbale kunsten van een zo groot mogelijke teleurstelling en ontzetting te oefenen, als een boek er weer eens niet was.

U begrijpt nu dat we in Puerto Rico ook steeds op zoek waren naar een 149BJ2 tje in de menukaart.