14 Elvis 
Een van de meest illustere figuren in het uitgaansleven is Elvis, the king of Puerto Rico. Elvis is vier maal per week in 'High end' te beluisteren. Hij arriveert op vaste tijden gekleed in zijn karatepak, zijn 'jumpsuit' met glitters, met lange bakkebaarden en vetkuif. Hij is dan gewapend met zijn cassettebandje, waar twee maal drie kwartier nummers van Elvis zijn opgenomen. Elke dag, dag in dag uit, week in week uit maand in, maand uit, zelfs jaar in jaar uit hetzelfde bandje, alle nummers steeds in dezelfde volgorde. Elvis is vertrouwd, je weet wat je aan hem hebt, hij stelt je nooit teleur. Zijn vrouw heeft in de loop der jaren met toenemende bezorgdheid het veranderingsproces bij Elvis opgemerkt.
Ze kent haar eigen Antonio niet meer en hij spreekt zijn dochter aan als Priscilla, ze denkt dat hij in een identiteitscrisis is. Hij is zijn kleine achtertuintje begonnen zijn eigen Graceland op te starten. The king heeft zelfs zijn oude gedeukte bestelauto roze gespoten, in navolging van Presley die reed in een roze cadillac. Als Eleanore, zijn vrouw, haar onrust uit, zingt hij: " that's allright, mama" ( het vierde nummer van het bandje) Wij zijn al jaren trouwe groupies van Elvis. Hij maakt ook steevast dezelfde grapjes, op dezelfde tijden. Als hij voor een nummer vragend roept: " one for the money", dan weten Karin en ik niet, hoe hard en snel we moeten roepen: " two for the show", als is het alleen maar om te bewijzen dat we tot de ' happy few, insiders' behoren.
Als the king zo heupwiegend voor the crowd staat weet hij op een bijzondere manier, gearriveerde vrouwen te bereiken, die in hem, de ideale schoonzoon zien. Maar hij heeft ook het vermogen andere doelgroepen te bereiken, zelfs het gemêleerde publiek wat de tent van Maggario bevolkt. Zijn ' Love me tender' en ' Muss ie den' doen zelfs de grootste criticus verstommen en stiekem een traantje wegpinken. Karin is een van de weinigen die af en toe the king, op het podium mag benaderen, al is het niet te lang. Al te opdringerige dansers wijst hij beslist af. Hij stopt zijn bandje en vraagt wie er nou eigenlijk optreedt. The king of the rock eist terecht alle aandacht op. In de pauze staat backstage zijn geliefd biertje klaar. De pauze wordt steevast ' opgevuld'. Met vier nummers van Fernando. Fernando heeft een enigszins afgetrokken uiterlijk en is aan lager wal geraakt. Voor zijn
optreden zie je hem zenuwachtig aan zijn sigaret trekken in een hoekje, hij is duidelijk afgunstig op Elvis. Fernando heeft zijn goede jaren gehad en heeft gigs gehad, optredens waar Elvis alleen maar kan van dromen. Na veel aandringen bij de directie hebben ze hem uit medelijden toegestaan om de pauze te vullen. In die tijd neemt het toiletbezoek zienderogen toe.
Als toeschouwer ervaar je een diepe plaatsvervangende schaamte als hij lallend, met dichte ogen zijn ' Sweet, sweet, Caroline’ inzet. Zelfs zijn vroegere handelsmerk werkt niet meer, hij heeft de gewoonte om de microfoon bij zijn neus te houden en met een vinger naar iemand uit het publiek te wijzen terwijl hij zingt: " I love you " De zo aangesprokene moet meestal afgevoerd worden en heeft stevige psychische begeleiding nodig. Het schijnt dat deze ongelukkigen nog bijna iedere nacht zwetend wakker worden en die vinger op zich af zien komen. Gelukkig komt Elvis weer terug voor de zaak is leeg gelopen.
Na ' Hounddog' en 'Jailhouse rock' kunnen we weer tevreden naar het appartement terug.