14 Elvis 
Een van de meest illustere figuren in het uitgaansleven is Elvis, the king of Puerto Rico. Elvis is vier maal per week in 'High end' te beluisteren. Hij arriveert op vaste tijden gekleed in zijn karatepak, zijn 'jumpsuit' met glitters, met lange bakkebaarden en vetkuif. Hij is dan gewapend met zijn cassettebandje, waar twee maal drie kwartier nummers van Elvis zijn opgenomen. Elke dag, dag in dag uit, week in week uit maand in, maand uit, zelfs jaar in jaar uit hetzelfde bandje, alle nummers steeds in dezelfde volgorde. Elvis is vertrouwd, je weet wat je aan hem hebt, hij stelt je nooit teleur. Zijn vrouw heeft in de loop der jaren met toenemende bezorgdheid het veranderingsproces bij Elvis opgemerkt.
Ze kent haar eigen Antonio niet meer en hij spreekt zijn dochter aan als Priscilla, ze denkt dat hij in een identiteitscrisis is. Hij is zijn kleine achtertuintje begonnen zijn eigen Graceland op te starten. The king heeft zelfs zijn oude gedeukte bestelauto roze gespoten, in navolging van Presley die reed in een roze cadillac. Als Eleanore, zijn vrouw, haar onrust uit, zingt hij: " that's allright, mama" ( het vierde nummer van het bandje) Wij zijn al jaren trouwe groupies van Elvis. Hij maakt ook steevast dezelfde grapjes, op dezelfde tijden. Als hij voor een nummer vragend roept: " one for the money", dan weten Karin en ik niet, hoe hard en snel we moeten roepen: " two for the show", als is het alleen maar om te bewijzen dat we tot de ' happy few, insiders' behoren.
Als the king zo heupwiegend voor the crowd staat weet hij op een bijzondere manier, gearriveerde vrouwen te bereiken, die in hem, de ideale schoonzoon zien. Maar hij heeft ook het vermogen andere doelgroepen te bereiken, zelfs het gemêleerde publiek wat de tent van Maggario bevolkt. Zijn ' Love me tender' en ' Muss ie den' doen zelfs de grootste criticus verstommen en stiekem een traantje wegpinken. Karin is een van de weinigen die af en toe the king, op het podium mag benaderen, al is het niet te lang. Al te opdringerige dansers wijst hij beslist af. Hij stopt zijn bandje en vraagt wie er nou eigenlijk optreedt. The king of the rock eist terecht alle aandacht op. In de pauze staat backstage zijn geliefd biertje klaar. De pauze wordt steevast ' opgevuld'. Met vier nummers van Fernando. Fernando heeft een enigszins afgetrokken uiterlijk en is aan lager wal geraakt. Voor zijn
optreden zie je hem zenuwachtig aan zijn sigaret trekken in een hoekje, hij is duidelijk afgunstig op Elvis. Fernando heeft zijn goede jaren gehad en heeft gigs gehad, optredens waar Elvis alleen maar kan van dromen. Na veel aandringen bij de directie hebben ze hem uit medelijden toegestaan om de pauze te vullen. In die tijd neemt het toiletbezoek zienderogen toe.
Als toeschouwer ervaar je een diepe plaatsvervangende schaamte als hij lallend, met dichte ogen zijn ' Sweet, sweet, Caroline’ inzet. Zelfs zijn vroegere handelsmerk werkt niet meer, hij heeft de gewoonte om de microfoon bij zijn neus te houden en met een vinger naar iemand uit het publiek te wijzen terwijl hij zingt: " I love you " De zo aangesprokene moet meestal afgevoerd worden en heeft stevige psychische begeleiding nodig. Het schijnt dat deze ongelukkigen nog bijna iedere nacht zwetend wakker worden en die vinger op zich af zien komen. Gelukkig komt Elvis weer terug voor de zaak is leeg gelopen.
Na ' Hounddog' en 'Jailhouse rock' kunnen we weer tevreden naar het appartement terug.
15 The Stairs of Puerto Rico 
Puerto Rico ligt in het zuidelijke deel van Gran Canaria, in een dal omgeven door twee massieve bergketens. Veel appartement complexen zijn in de loop der jaren tegen de berghellingen aangebouwd, met eindeloze trappen, die vanuit de hooggelegen appartementen toegang verschaffen tot het winkel en uitgaanscentrum in het midden van het dal. Ik pleit ervoor om de honderden trappen van Puerto Rico te nomineren voor opname op de wereld erfgoed lijst. De beroemde Spaanse trappen in Rome zijn opstapbankjes vergeleken bij die in Puerto Rico.
De trappen stralen een geweldige creativiteit en flexibiliteit uit. Iedere trap is namelijk uniek en iedere tree verschillend in breedte structuur en opstaphoogte, zodat iedere passant gedwongen wordt om stap voor stap te genieten van deze magistrale bouwwerken. De trappen lopen op onvoorstelbare en onnavolgbare wijze van het bovenste winkelcentrum kris kras naar beneden. De onoplettende wandelaar die zo fluitend zijn reis te voet van boven naar beneden begint, loopt grote gevaren! Daar niet alle trappen tot de openbare werken behoren, kan het gebeuren dat de nietsvermoedende wandelaar na een fikse wandeling met een afgesloten hek geconfronteerd wordt, dat het privegebied afbakent van een Scandinavisch opvanghuis voor alcoholverslaafden.
Wat onvermijdelijk betekent dat het slachtoffer rechtsomkeert moet maken en na dertig minuten trap op lopen weer bij af is. Het loont de moeite om een dagje bij de trappen door te brengen. Een kort onderzoek zal uitwijzen dat er grote verschillen bestaan tussen opgaande en dalende gebruikers, autochtonen en allochtonen, Scandinaviër en gepeupel uit Manchester en gewone stervelingen. De grillige samenstelling van de trappen kent veel slachtoffers. Er wordt gefluisterd dat de financiering van de trappen voor een groot deel gesponsord is door de plaatselijke privé klinieken. Iedere zichzelf respecterende kliniek heeft ten minste een ambulance ( of wat daar voor door moet gaan) onderaan de trappen paraat staan. Een ' goede' dag levert al gauw een aantal gecompliceerde beenbreuken, verstuikingen, schaafwonden en met een beetje geluk ook een aantal comazuipers op.
Vaak in combinatie met wat extreme infecties opgelopen door wat er zoal op de trappen ligt, variërend van hele of half dode kakkerlakken, uitwerpselen, hele of halfvolle bierblikjes en contact met een gestrande dronken hooligan. De longinhoud van de
individuele wandelaar wordt op pijnlijke en genante wijze zichtbaar en hoorbaar bij het bestijgen van de trappen. Een doorgewinterde (!!!) geoefende wandelaar laat nooit blijken dat hij dodelijk vermoeid is. Alleen losers zuchten de adem uit hun lijf. Ondergetekende heeft allerlei tips en trucs om een dergelijke ontluistering tegen te gaan. Zo dient het bijvoorbeeld aanbeveling om na enige minuten verrukt stil te staan bij het uitzicht, of nog beter iets aan te wijzen, teneinde zo op adem te komen.
Je kunt ook ineens iets nodig hebben in je rugzak of een controlecheque doen. Voor sommige Scandinaviërs is Puerto Rico een drankparadijs. Ze betalen nog geen tiende voor de drank als thuis. Per saldo wordt dit voordeel echter genivelleerd doordat ze ook tien keer zoveel drinken. 's Nachts heeft de terugkerende barbezoeker twee grote vijanden: de uitwerking van alcohol op zijn motoriek en het nuchtere feit dat hij de trappen op moet in plaats van af.
Dat leidt tot vreemde taferelen. Sommigen zijn op hun slingerende weg tot stilstand gekomen en vragen verdwaasd en stotterend de weg op de trap. Anderen zie je steeds rondjes draaien, ze lopen steeds dezelfde trap op en af. Het overtollige vocht wordt uit de verschillende lichaamsopeningen geloosd, soms naast, soms op de trap. Het zou de moeite waard zijn Bruce Springsteen analoog aan de streets of Philadelphia een nummer te schrijven over de stairs van Puerto Rico
16 Rare Straatgasten 
In Puerto Rico lopen heel wat vreemde vogels. Sommigen gaan helemaal 'los' als ze op vakantie zijn. Dat geldt voor de getatoeëerde hooligans uit Manchester en de ‘nette’ mensen uit Scandinavië. Maar soms komen ze ook solitair voor. Enkele van deze vreemde snuiters verdenk ik ervan dat ze mogelijk op proefverlof zijn. Zo loopt er al vele jaren een vreemd figuur in het winkelcentrum die herkenbaar is aan een grote grijze rugzak, die hij altijd met zich meetorst. Het gewicht van zijn rugzak stabiliseert zijn behoorlijk buikje, zodat hij nog redelijk rechtop kan blijven lopen.
Hij heeft een vaag grijs snorretje en is meestal getooid met een achterstevoren gedragen honkbalpetje. Hij kijkt vrij schrander uit zijn ogen, heeft een korte broek met het kruis tussen zijn knieën en loopt op sandalen uit de tijd van frater Fenancius. De inhoud van zijn rugzak is onvoorspelbaar: make up spullen, een veel te kleine broek, maandverband, flessen wijn, onderbroeken en zelfs luiers. Een oppervlakkige analyse zou snel tot verkeerde conclusies leiden. Is die man een pedofiel, geschuffeld, travestiet, of gewoon pervers.
Hij bevindt zich meestal in gezelschap van twee vrouwen, die hem van de ene winkel naar de andere voortduwen, hij lijkt nauwelijks over een eigen wil te beschikken. Hij functioneert als een pinautomaat voor die dames. Het lijkt wel of die vreemde snuiter een speciale interesse heeft voor baby’s, goedkope horloges, onooglijke hondjes en goedkope prullaria. Je kunt hem ook vaak signaleren als een wachtpost voor kledingzaken, parfumerie of zelfs speelgoedzaken.
Maar wat bedenkelijker is hij staat vaak voor wc 's en openbare toiletten of wat daar in elk geval voor moet gaan. Het lijkt wel of hij daar steeds personen oppikt. Zijn 4 deurswagen staat vaak op de meest vreemde plekken geparkeerd met alle deuren wijd open. Een oplettende passant ziet vaak water als een beek ontspringen onder een van die deuren, waarna de deuren snel worden dichtgegooid en die vreemde snuiter als een speer wegscheurt, een spoor van uitwerpselen achterlatend. Als de weg wat afloopt kan het gebeuren, dat de nieuw ontstane waterloop een andere weggebruiker kan verrassen.
Hij kan uren boeken lezen en driftig aantekeningen maken, maar je vraagt je af: wordt hij daar nou echt wijzer van? Hij voelt zich uitstekend thuis bij zijn beste vrienden Antonio en Maggario en geniet van hun ‘intelligente’ Spaanse levensstijl. Vaak mompelt hij naar de kleinste dame die hem vergezelt: Dat het ‘stelletje’ thuis moet doorwerken, en hard moet doorwerken. Geen getreuzel en gebeuzel en al helemaal geen geneuzel Zijn ze nou helemaal gek geworden! !Iets wat die kleine steeds schaterlachend moet beamen. Ja, gekkenhuis roept ze dan meestal.
Iedere ochtend loopt die vreemde snuiter klokslag 12 uur naar een kleine buurtsuper, waar hij een speciale relatie lijkt te hebben met Zaro, een plaatselijke schone, dochter van de uitbater van deze 'super'. Zaro vult zijn rugzak met primaire levensbehoeften zoals bier, wijn, chocolade en andere heerlijkheden.’
Als hij wegloopt, blijft ze hem lange tijd nastaren met een vreemde, medelijdende blik in haar ogen. Je wilt niet weten wat ze denkt. De twee vrouwen met wie hij leeft kennen zijn zwakheden en weten hoe ze hem moeten kneden, Het ene moment goedlachs, vriendelijk en liefkozend om hem daarna emotioneel helemaal op te blazen. Zijn identiteit heeft in de praktijk veel weg van een bijzet tafeltje of een pakezel voor die dames. Soms wordt hij tot stoppen gemaand, waarna er weer wat uit of in de tas gerommeld wordt. Met een tikje op de kont wordt de ezel weer gang gebracht. Soms rommelen de dames onder het lopen in de rugzak. De goedsul laat alles maar gebeuren.
Beste mensen, ik zal het maar bekennen, die vreemde snuiter ben ik en die vrouwen zijn het beste wat me in mijn leven overkomen is.
17 Een 149 bj2 tje 
Ieder restaurant in Puerto Rico pretendeert specialiteiten in huis te hebben. Aan de andere kant wil men een zo breed mogelijk hongerig publiek trekken. Dat betekent dat iedere rechtgeaarde ondernemer zo’n beetje alles op de menukaart zet wat in de rest van Puerto Rico ook verkrijgbaar is. Je moet wel een doorgewinterde bibliofiel zijn en niet hongerig, wil je de gehele kaart met Spaanse, Italiaans, Griekse, vis- en vleesgerechten door scrollen. In de praktijk blijkt er natuurlijk dat veel gerechten niet besteld kunnen worden omdat de ingrediënten niet aanwezig zijn. Als uitbater van een eetgelegenheid kun je natuurlijk heel interessant doen en zeggen dat een gerecht zo snel gegaan is, dat het tijdelijk niet te bestellen is. Maar als je als verveelde vakantieganger een dergelijk ‘gat’ in de kaart ontdekt, is het natuurlijk wel een sport om er steeds naar te vragen. Zo vroegen we aan Antonio ook steevast om tomatensoep, wat er nooit was, wel ‘soep van de dag’ wat het ook wezen mocht. We noemen dat een 149BJ2 tje. Een 149BJ2 tje dateert van meer dan 50 jaar geleden. Mijn broer en ik bezochten toen wekelijks de bibliotheek in Culemborg. Deze was gevestigd in het patronaatshuis. 149BJ2 was een catalogus nummer van het boek: Witte Veder, uit de bekende cowboy serie van Arendsoogboeken. Witte Veder was het tweede deel uit deze gerenommeerde serie.
( Voor de ingewijden een bekend citaat: Als Witte Veder, een beginnende geciviliseerde indiaan die vaak in het gezelschap van de blanke held Arendsoog was, zich voorstelde aan een groep cowboys en zei: "Ik ben Witte Veder" dan reageerden alle omstanders vol opperste ontzag steevast: "Maar als jij Witte Veder bent………dan ben jij……dan ben jij… zich naar zijn reisgenoot wendend, dan ben jij……Arend…..Arendsoog!! Inderdaad glimlachte Arendsoog)
Toen we voor het eerst 149BJ2 wilden bestellen, keek de vergrijsde stokoude bibliothecaris ons peinzend aan en begon toen een lange, tot mislukking gedoemde zoektocht naar 149BJ2. ( Het was ver vóór het tijdperk van digitalisatie van boeken.)
Helaas voor de oude man stonden de jeugdboeken op ongeveer 3 meter hoogte. Dat betekende dat de goede man een wankele ladder ter hand moest nemen en deze met trillende ledematen moest plaatsen tegen de hoge stellingen, om vervolgens een levensgevaarlijke tocht naar boven te ondernemen, om zo na enige bijna-dood ongelukken op het gewenste niveau te komen.
Soms schatte hij de hoogtegraad wel aardig in, maar niet de breedtegraad van het boek, zodat hij onverrichterzake de terugtocht moest aanvaarden om weer op ons niveau te terecht te komen. Daarna moest hij met alle mogelijke inspanningen de levensgevaarlijke ladder twee meter naar rechts verplaatsen en zijn hopeloze missie opnieuw aanvangen. Ik moet toegeven dat we de goede man ook wel eens op een verkeerd spoor gezet hebben, door een plaats aan te wijzen waar hij de door ons zo innig begeerde 149BJ2 nooit zou vinden.
Op een dergelijk moment kon ik de partij van de oude man kiezen door quasi boos mijn broer te verwijten dat ik wel dacht dat het boek meer naar rechts stond. Als de bevende grijsaard dan inderdaad na zijn halsbrekende toeren op het niveau van 149BJ2 gearriveerd was kwam hij er tot zijn ontzetting achter dat alle 25 Arendsoogboeken thuis waren behalve nou net dat van Witte Veder 149BJ2
Vanuit zijn eenzame hoogte vroeg hij met trillende stem nog of het ook 149BJ 3 mocht zijn of een ander boek van Arendsoog. Waarop mijn broer en ik in koor stellig antwoordden: "Nee, die hebben we al gelezen, we komen volgende week wel terug." In de loop der tijden werd het een sport om ook als we helemaal geen boek meer wilden lenen, toch even naar het patronaatsgebouw te gaan om te vragen naar 149BJ2. De meeste vrijwilligers in de bibliotheek waren toen de zeventig ruimschoots gepasseerd, en bovendien vaak licht dementerend. Het korte termijn geheugen werd het eerste gewist. Als we zo om de paar weken steeds naar 149BJ2 informeerden, was dat voor de meeste van hen, een heel nieuwe opdracht.
Toen mijn broer en ik al jaren niet meer in Culemborg woonden en onze ouders nog wel, begonnen we vaak een bezoek aan thuis eerst met een bezoek aan het patronaat op zoek naar 149BJ2 Succes verzekerd!! Ook moedigden we andere leden van de bibliotheek aan een equivalent te zoeken van andere verloren boeken. Zo ontstond er een levendige handel in 149BJ2 tjes, en konden we ons repertoire vergroten, en ons steeds verder bekwamen in de non-verbale kunsten van een zo groot mogelijke teleurstelling en ontzetting te oefenen, als een boek er weer eens niet was.
U begrijpt nu dat we in Puerto Rico ook steeds op zoek waren naar een 149BJ2 tje in de menukaart.
