19 Update Al Bundy 
Na enige dagen begon het langzaam tot ons door te dringen. Achter iedere hoek ,voor elk restaurant ,achter iedere boom zou hij kunnen zitten. Ieder moment kon hij opduiken en je overweldigen met zijn begroetingsritueel. Zijn scheve mond tegen je versteende gelaat drukken. Zijn armen om je heen strengelen en luid de aandacht vragen van alle omstanders in het bijzonder zijn baas. Het gevoel misbruikt te worden. Dit moet ongeveer het gevoel zijn van een slachtoffer van ernstig misbruik als die weer op de plek des onheils komt. Maar niet van dat alles gebeurde. Een bevrijdend geloof baande zich langzaam een weg: AL BUNDY is er niet meer. Na jaren van terrorisme, van omwegen maken in een voortdurende alerte toestand, waarbij alles in ons lichaam in een flight of flight positie geprogrammeerd was, konden we langzaam ontspannen.
Lopen waar je wil, geniet van de details, laat los, hij is er niet meer! In de weken daaropvolgend maakten we een ontwikkeling mee die te vergelijken is met het Stockholmsyndroom, een syndroom genoemd naar een van de eerste vliegtuigkapingen, waarbij de gekaapte passagiers steeds meer sympathie voor de gijzelaars kregen. Na de ontspanning van de eerste weken gebeurde er iets onvoorstelbaars : We gingen Al missen! Zijn trucs met zijn waggelbenen de lege kopjes die hij over mensen gooide, zijn plastic vissen die hij serveerde. Zijn stupide mimiek die later een natuurlijke expressie bleek te zijn, als je erover nadacht was hij toch uniek in zijn soort. Waren er geen obers en binnenhalers die die lege plek konden opvullen?
Ja, er waren wel een paar zwakke pogingen. ‘ onder de Chinees’ had je het Steakhouse daar was een ober die je vanachter kon besluipen terwijl hij naar iedereen een stil gebaar mimede. Hij ging dan op zijn hurken achter zijn klant zitten. Hij had een klein veertje waarmee hij beurtelings achter het linker en rechter oor van het slachtoffer kriebelde. De niets vermoedende toerist, maakte steeds beurtelings bij het linker en rechter oor een gebaar of hij een vlieg wegjoeg. De ober kon het tempo van kriebelen opvoeren, totdat de omstanders zich niet meer konden beheersen en in een hilarisch gelach uitbarsten. Niet slecht, maar toch niet op het niveau van eenzame hoogte van Al.
De ober van het Steakhouse, die duidelijk ook in zijn jeugd verwaarloosd moet zijn geweest, schreeuwde om aandacht. Maar hij kon geen maat houden. Net na de ‘ stille truc’. Van het veertje, belaagde hij dezelfde, geplaagde gast met vernuftig apparaatje dat een geluid maakte van een oorverdovende doordringende gil van een Pauw in doodsnood HHHIIIIAAAAHHHH. HHHIIIIAAAAHHHH. HHHIIIIAAAAHHHH. Het slachtoffer kreeg de schrik van zijn leven en viel bijna van zijn stoel. Als troost kreeg hij een glas met een fles honingrum die op tafel gezet werd. De fles was echter niet open te krijgen,het leek een gewone schroefdop, maar geen mens kon hem open krijgen.
De geplaagde gast was de laatste in het etablissement die na verwoede pogingen door begon te krijgen dat het een nepper was. De ober kwam vervolgens met de meest vreemde gereedschappen om die fles te openen. Aardige pogingen zoals gezegd, maar het mist de subtiliteit van Al Bundy. Als je bij Al een biertje bestelt kon hij dat op een manier herhalen met een gezichtsuitdrukking, waarop je zelf begon te twijfelen of je er wel een wilde en of je van dezelfde planeet komt. Daar zijn geen oorverdovende toeters voor nodig, Al kon dat gewoon. Doordat je de klasse van Al gewend bent, ga je vergelijken. Al was naast ober een onovertroffen binnenhaler zoals in eerder stukje aangegeven. Nu zag je jonge gasten die zelfs de basisprincipes van het binnenhalen niet beheersten.
Eentje presteerde het zelfs om achter een potentiële klant te lopen en dingen te vragen. Hopeloos! Iedereen weet dat je ze altijd de weg moet versperren door voor ze te lopen het tempo te remmen en vervolgens de zaak in loodsen. Hooguit op zij van ze lopen maar nooit, ik herhaal nooit achter ze aan lopen. Anderen die alleen YeA klanten aanklampen. (Young and Actractive) terwijl het geld natuurlijk zit bij die oude verlopen Scandinaviërs die barsten van het geld en die graag geknuffeld willen worden.
Als je altijd opgevoed bent met die drama’s van Bergman en 350 dagen regen in het jaar wil je ook wel eens ondergedompeld te worden in die Spaanse zuidelijke warmbloedigheid, maar dat schijnen die onervaren binnenhalers maar niet te begrijpen. Dat kon Al ze wel geven! En nog veel meer. Hij kon verschrompelde oude mensen en drietonners het idee geven dat hij het hele jaar op ze wachtte hij kon ze een koninklijk gevoel geven. Mensen werden door hem versterkt in hun identiteit door zijn inferieure voorkomen. Tegenover Al voel je, je al gauw een übermensch. Het Stockholmsyndroom doet geleidelijk zijn werk, langzaam merkten we dat na verloop van tijd , we weer steeds meer gingen spieden of we Al zagen, maar nu was het anders we misten hem...........