18 De Chinees 
Wat Oskar niet gelukt is, namelijk een imperium te stichten in Puerto Rico, is de Chinees wel gelukt. Inmiddels is hij eigenaar van zes restaurants in het centrum. Hij gebruikt een strategie die model staat voor de verovering van China van de gehele wereld. Namelijk via het verborgene, geleidelijkheid en economische machtsmiddelen. Je zou de Chinees geen cent geven. De meeste Puertoriconezen weten vaak niet eens dat de Chinees eigenaar is van een restaurant laat staan van zes. Hij loopt in een van zijn zaken te bedienen. Hij lijkt de Spaanse inburgeringcursus cum laude doorlopen te hebben. Hij begroet gasten als zijn beste vrienden, informeert of alles goed is, knuffelt ze en zoent ze zelfs, wat een topprestatie voor een Chinees mag heten.
De Chinees is begonnen met een restaurant:Eat as much as you can voor 5,95 euro. De 100 gerechten die hij serveert lijken bijzonder gevarieerd van kleur, consistentie en samenstelling, maar een goede observator herkent al snel dat de meeste delicatessen bestaan uit vet, uien, aardappelen en bindmiddelen. De tweede zaak die de Chinees overnam maakte hij tot een ’concurrent’ ween strategisch hoogstandje. De ’concurrent’ bevond zich namelijk aan de overzijde van het voetgangersgebied. Eat as much as you can voor 6,95 euro. Wat suggereert dat deze zaak kwalitatief beter voedsel levert. De
werkelijkheid is echter dat het om hetzelfde voedsel gaat. De Chinees posteerde 2 binnenhalers voor de twee zaken die het doen voorkomen of ze elkaars grootste vijanden waren.
Daarna annexeerde de Chinees Los Molinos (1) deze zaak was naast de eerste zaak van de Chinees gelegen. Als eat as much volliep, begeleidde hij de overtollige klanten naar Los Molinos1 waar ze met hun bordje in de hand plaats konden nemen. Geloof het of niet maar diezelfde strategie paste de Chinees ook aan de ’overkant’ toe. Daar verscheen Los molinos 2. Officieel hebben de Los molinos restaurants, een Mexicaanse en een Argentijnse kaart. Maar een oplettend voorbijganger zag gasten net zo makkelijk een bordje aardappel-ui-vet mix verorberen. Natuurlijk moeten de drankjes voor een behoorlijke prijs apart afgerekend worden. Deze 4 zaken bevinden zich op het bovenste niveau van het centrum. De Chinees heeft op het onderste niveau ook al twee zaken overgenomen, die hij voorlopig onder eigen naam laat voortbestaan.
De Chinees heeft echter wel geïnvesteerd in ’binnenhalers’ Een ervan is een voormalige hooligan uit Manchester. Kaal dik hoofd,130 kg schoon aan de haak, van boven tot onder tatoeages, tot achterhoofd toe. Aan iedere hoek van de eetgelegenheid heeft hij een tafeltje met een enorm glas bier een asbak met brandende peuk, plekken die hij regelmatig bezoekt. Hij heeft onconventionele binnenhaalmethodes, hij sleurt namelijk iedereen naar binnen en vraagt of ze hetzelfde als de vorige keer willen gebruiken.
Slechts een enkele assertieve voorbijganger ontsnapt. De geraffineerde Chinees speelt de ’good cop’ door de hooligan te berispen en vraagt of de verbouwereerde gast iets wil drinken. Met het gevolg dat de meeste een uitgebreide maaltijd, uien, aardappelen en bindmiddel bestellen met een gepeperd prijskaartje
19 Update Al Bundy 
Na enige dagen begon het langzaam tot ons door te dringen. Achter iedere hoek ,voor elk restaurant ,achter iedere boom zou hij kunnen zitten. Ieder moment kon hij opduiken en je overweldigen met zijn begroetingsritueel. Zijn scheve mond tegen je versteende gelaat drukken. Zijn armen om je heen strengelen en luid de aandacht vragen van alle omstanders in het bijzonder zijn baas. Het gevoel misbruikt te worden. Dit moet ongeveer het gevoel zijn van een slachtoffer van ernstig misbruik als die weer op de plek des onheils komt. Maar niet van dat alles gebeurde. Een bevrijdend geloof baande zich langzaam een weg: AL BUNDY is er niet meer. Na jaren van terrorisme, van omwegen maken in een voortdurende alerte toestand, waarbij alles in ons lichaam in een flight of flight positie geprogrammeerd was, konden we langzaam ontspannen.
Lopen waar je wil, geniet van de details, laat los, hij is er niet meer! In de weken daaropvolgend maakten we een ontwikkeling mee die te vergelijken is met het Stockholmsyndroom, een syndroom genoemd naar een van de eerste vliegtuigkapingen, waarbij de gekaapte passagiers steeds meer sympathie voor de gijzelaars kregen. Na de ontspanning van de eerste weken gebeurde er iets onvoorstelbaars : We gingen Al missen! Zijn trucs met zijn waggelbenen de lege kopjes die hij over mensen gooide, zijn plastic vissen die hij serveerde. Zijn stupide mimiek die later een natuurlijke expressie bleek te zijn, als je erover nadacht was hij toch uniek in zijn soort. Waren er geen obers en binnenhalers die die lege plek konden opvullen?
Ja, er waren wel een paar zwakke pogingen. ‘ onder de Chinees’ had je het Steakhouse daar was een ober die je vanachter kon besluipen terwijl hij naar iedereen een stil gebaar mimede. Hij ging dan op zijn hurken achter zijn klant zitten. Hij had een klein veertje waarmee hij beurtelings achter het linker en rechter oor van het slachtoffer kriebelde. De niets vermoedende toerist, maakte steeds beurtelings bij het linker en rechter oor een gebaar of hij een vlieg wegjoeg. De ober kon het tempo van kriebelen opvoeren, totdat de omstanders zich niet meer konden beheersen en in een hilarisch gelach uitbarsten. Niet slecht, maar toch niet op het niveau van eenzame hoogte van Al.
De ober van het Steakhouse, die duidelijk ook in zijn jeugd verwaarloosd moet zijn geweest, schreeuwde om aandacht. Maar hij kon geen maat houden. Net na de ‘ stille truc’. Van het veertje, belaagde hij dezelfde, geplaagde gast met vernuftig apparaatje dat een geluid maakte van een oorverdovende doordringende gil van een Pauw in doodsnood HHHIIIIAAAAHHHH. HHHIIIIAAAAHHHH. HHHIIIIAAAAHHHH. Het slachtoffer kreeg de schrik van zijn leven en viel bijna van zijn stoel. Als troost kreeg hij een glas met een fles honingrum die op tafel gezet werd. De fles was echter niet open te krijgen,het leek een gewone schroefdop, maar geen mens kon hem open krijgen.
De geplaagde gast was de laatste in het etablissement die na verwoede pogingen door begon te krijgen dat het een nepper was. De ober kwam vervolgens met de meest vreemde gereedschappen om die fles te openen. Aardige pogingen zoals gezegd, maar het mist de subtiliteit van Al Bundy. Als je bij Al een biertje bestelt kon hij dat op een manier herhalen met een gezichtsuitdrukking, waarop je zelf begon te twijfelen of je er wel een wilde en of je van dezelfde planeet komt. Daar zijn geen oorverdovende toeters voor nodig, Al kon dat gewoon. Doordat je de klasse van Al gewend bent, ga je vergelijken. Al was naast ober een onovertroffen binnenhaler zoals in eerder stukje aangegeven. Nu zag je jonge gasten die zelfs de basisprincipes van het binnenhalen niet beheersten.
Eentje presteerde het zelfs om achter een potentiële klant te lopen en dingen te vragen. Hopeloos! Iedereen weet dat je ze altijd de weg moet versperren door voor ze te lopen het tempo te remmen en vervolgens de zaak in loodsen. Hooguit op zij van ze lopen maar nooit, ik herhaal nooit achter ze aan lopen. Anderen die alleen YeA klanten aanklampen. (Young and Actractive) terwijl het geld natuurlijk zit bij die oude verlopen Scandinaviërs die barsten van het geld en die graag geknuffeld willen worden.
Als je altijd opgevoed bent met die drama’s van Bergman en 350 dagen regen in het jaar wil je ook wel eens ondergedompeld te worden in die Spaanse zuidelijke warmbloedigheid, maar dat schijnen die onervaren binnenhalers maar niet te begrijpen. Dat kon Al ze wel geven! En nog veel meer. Hij kon verschrompelde oude mensen en drietonners het idee geven dat hij het hele jaar op ze wachtte hij kon ze een koninklijk gevoel geven. Mensen werden door hem versterkt in hun identiteit door zijn inferieure voorkomen. Tegenover Al voel je, je al gauw een übermensch. Het Stockholmsyndroom doet geleidelijk zijn werk, langzaam merkten we dat na verloop van tijd , we weer steeds meer gingen spieden of we Al zagen, maar nu was het anders we misten hem...........
20 Update Antonio 
Er zijn mensen die overspannen raken door over te werken. Voor anderen is overwerken een vlucht en overlevingsmechanisme in een slechte relatie. Antonio, chef bar zwembad van Cumana behoort tot die laatste categorie. Na zijn akkefietjes met de lokale gezondheidsinspecteur en inspecteur warenwet moest hij zijn toko sluiten. Hij besloot zichzelf te benoemen tot hoofd bar zwembad, een functie die hij met hart en ziel zeven dagen in de week bekleed. ( lees ook deel 1) De afzichtelijke heksenpop op de toonbank, die hij liefkozend ‘moeder de vrouw’ noemt, is zijn voortdurende inspiratiebron om nieuwe wegen te vinden om vooral maar niet naar huis te hoeven gaan.
Antonio heeft zijn eigen sfeer gecreëerd, naast de buitenproportionele lcd tv die voortdurend Spaanse soaps spuwt, heeft Antonio nog een prive bandje met Spaanse slagers en om het geheel te complementeren draait hij ook tegelijk een bandje met oude popnummers voor de gasten. In de kakofonie van geluid schreeuwt Antonio zijn gasten toe. In de loop der jaren zijn zijn snor en buik behoorlijk uitgedijd, hij lijkt zelf steeds kleiner te worden. Langzamerhand transformeert Antonio de bar tot een snackbar en het lijkt warempel wel of hij op culinair gebied zijn vleugels nog verder uit wil slaan. Sinds het vertrek van de Manchester hooligans en de Noorse invasie heeft hij zijn strategie drastisch omgegooid. Zijn publiek bestaat nu uit belegen zestigers en pensionado’s. Vooral onder de ‘ rijpere’ vrouwen is Antonio populair. Hij voelt zich een haantje in het kippenhok. Nu de bieromzet door het vertrek van de Engelsen drastisch gedaald is, gooit hij definitief het roer om in de ( clandestiene) verkoop van whisky en andere sterke drank.
De remmen bij stugge en norse Noren gaan helemaal los Na de jarenlange drooglegging door de Noorse overheid zijn ze in het whiskey Nirvana terechtgekomen. Ze arriveren bij het etablissement van Antonio met de Noorse equivalent van: “waar is het feestje?” “ Bij Antonio is het feestje!” Antonio ontvangt ze met een vertederde blik van iemand die na veel inspanningen ziet dat zijn leerlingen eindelijk de eerste stappen zetten op de weg die hij hen voorgegaan is. Hij haalt uit zijn heiligdom een 10 literfles met koude thee, die whisky voor moet stellen met een enorm glas erbij. Hij schreeuwt : FOTO, FOTO!, Zijn leerlingen luisteren gehoorzaam en laten zich fotograferen met Antonio om hun nek en een groot glas whiskey. Als iedereen om de tafel zit , wil Antonio nog duidelijk zijn plek in de pikorde bepalen. Hij doet dingen die zelfs Al Bundy slapeloze nachten zou bezorgen. Hij gaat achter een man met een kaal hoofd staan en maakt een knippend gebaar met zijn vingers, alsof hij iets van die kale kruin wil wegschieten. Daarna bedekt hij het hoofd met allerlei kussen en wrijft ze vervolgens met zijn handen en enorme snor ‘schoon’ zijn begeleidend luid geschreeuw OLE, OLE bevestigd zijn superioriteit bij de vrouwelijke leden van de groep. Voor iemand die thuis geen snars te vertellen heeft, moet dat toch een hemels gevoel zijn.
Zoals gezegd Antonio heeft ondanks zijn eerder horecaverbod culinaire dromen. Hij heeft zijn keukenequipage die bestond uit een oude smerige ijskast en een twee pitsplaatje uitgebreid met een tweede hands magnetron en grillplaat. Dan kan Antonio eindelijk zijn oude handwerk weer oppakken. Hij heeft een menuutje in elkaar geflanst wat de ervaren Cumanaganger aan vroeger doet denken. Soep van de dag, ook wel Canariasoep genaamd, een restant van wat zowel binnen alswel buiten de koelkast nog aanwezig is van vorige dagen, aangebrand gegrild vlees en rauwe Canaria aardappels. Het geheel wordt gecomplementeerd met een bijna bevroren pul bier, die zo koud is dat je niet meer proeft dat de helft aangelengd is met water. Chef kok Antonio noemt zijn specialiteit: ‘Cumana menu’. Voor de liefhebbers is er nog lauwe koffie.(Zie foto) Antonio richt zich met zijn Cumana menu op het onderste segment van culinair Puerto Rico. Hij heeft dit arrangement afgemaakt met een absolute bodemprijs, namelijk €8,50 ! Zelfs ‘ De Chinees’ met zijn ‘ eat as much voor € 8,95 komt hier niet aan. Nu is het wel zo dat je bij het buffet van de ‘ Chinees’ keuze hebt uit honderd gerechten. Bij Antonio is er ook sprake van ‘ eat as much’ maar hier gaat het om een bordje. Hier is de vraag : Hoeveel kun je eten van een bordje. Zelfs de meest geharde Noor met Vikingenbloed in zijn aderen, die altijd opgevoed is zijn bordje leeg te eten, ‘ eat niet as much as een bord’
Antonio moet het natuurlijk van zijn omzet na dit menu hebben. De Noren gaan zich na het eten te buiten aan de sterke drank, niet in de laatste plaats om de smaak van het Cumana menu te vergeten. Soms spoedt Antonio zich midden in het feestgedruis de trap af naar de vlakbij gelegen kleine super waar Zaro de scepter zwaait. Daar slaat hij snel wat goedkope whiskey in, als hij weer wat geld van iemand ontvangen heeft. Antonio heeft geleerd dat diepte-investeringen uiteindelijk het meeste geld opleveren.
Als hoofd zwembad, knijpt hij ook een oogje dicht als iemand al schreeuwende “ Antonio help!! “ door ‘vrienden’ het zwembad in gemieterd wordt. Antonio bekijkt het schouwspel met gemengde gevoelens:hij is ook een keer door zijn vrouw en plein publiek het water in geduwd. Wat niemand toen wist is dat hij ( als hoofd zwembad) niet kon zwemmen. Antonio herpakt zich Isabella, zijn vrouw is er niet en hij gaat voorlopig nog niet naar huis. De Noren hebben een nieuw lied gecomponeerd met een eenvoudige tekst: Antonio,Antonio, antooooonioooo. Antonio luidt de bel ‘ in de veronderstelling ‘ dat iemand een rondje wilde geven. Zo eindigt de avond met een agressieve discussie tussen de Noren, wie in welk appartement zit. En uiteindelijk moet Antonio ook naar moeder de vrouw....
Op weg naar een eetgelegenheid in Puerto Rico komen we vaak Antonio tegen, die ons ruimhartig uitnodigt die avond bij hem te komen eten. Langzamerhand raken onze smoesjes op, we zullen er toch een keer doorheen moeten.
zie verder meer columns over antonio
http://www.treffersintroubles.nl/index.php/column/70-oh-oh-oh-antonio
