8 Blink Blink

 Voor Karin is Puerto Rico een eindeloos paradijs, maar ook een plaats van ongekende verzoekingen. Voor praktisch iedere winkel staan wel een of meerdere tafels met daarop tientallen horloges en blink blink uitgestald. Een simpele wandeling door het winkelcentrum, betekent voor ons een onophoudelijke strijd om niet onder enthousiaste kreten van het ene naar het andere stalletje getrokken te worden. Na 35 jaar wordt je daar moe van. De eerste indrukken die je van een mens hebt worden door gewone stervelingen vaak gevormd door mimiek, houding-en bewegingspatroon, kleding etc., zo niet bij Karin, zij scant naar horloges, armbanden, ringen en kettinkjes. In een mum van tijd heeft ze iemand ingeschaald. Als dit eenmaal op haar harde schijf is opgeslagen, is het niet meer te deleten, zelfs na jaren niet. In haar bijna oneindige verzameling prullaria, is er bij Karin altijd plaats voor meer. Ze heeft hiervoor in de loop der jaren meedogenloze technieken ontwikkeld. Deze kunnen in verschillende omstandigheden en situaties aangepast worden. Is haar aandacht getrokken naar een mooi sieraad, en mooi betekent vooral groot, kitscherig en vol glitters, dan trek ze haar plan. Een argeloze voorbijganger wordt in de eerste fase verrast door Karin's enthousiasme en extreme aandacht en wordt zo tot stilstand gebracht. Dat is zijn/haar eerste fout! Na de eerste verwarring ervaart het slachtoffer deze eerbetuigingen als een bevestiging van zijn/ haar goede smaak en in sommige gevallen zelfs van zijn/ haar identiteit. Dat is de tweede fout! In een volgende fase van deze voorspelbare strijd herkent men dat Karin verstandelijk gehandicapt is, zo

ontstaat er een zwak moment, waar Karin genadeloos gebruik van maakt. Zeker in de Spaanse cultuur, waar men niet gewend is aan verstandelijk gehandicapten in het publieke domein ontstaan er ongekende mogelijkheden voor Karin. Het slachtoffer krijgt te maken met allerlei vreemde en gemengde gevoelens van verlegenheid, bewogenheid, superioriteit en medelijden. Dit is een klimaat wat perspectieven biedt voor Karin. De volgende fase in deze ongelijke strijd is dat Karin de gedoodverfde juwelen ' voor de lol mag passen:’ Dat is de derde fout!

Waarna Karin de definitieve genadeslag toebrengt door haar enthousiasme tot ongekende hoogte op te voeren en het slachtoffer het idee te geven, dat juist dit juweel het enige is wat ze in haar hele leven geambieerd heeft. Tot slot capituleert de verwarde en gehersenspoelde passant en geeft het begeerde kleinood genereus aan Karin en vervolgd zijn/ haar weg confuus en met licht groeiende twijfels. We hebben heel wat mensen in bescherming voor Karin moeten nemen, die hun gouden horloges, trouwringen, parelen kettingen en andere kostbaarheden rücksichloos weggaven. Vervolgens moeten wij als ouders dezelfde strijd voeren als de voorbijganger, als we Karin opdracht geven de ' gekregen spullen' weer terug te geven. Na 35 jaar winnen we dit maar net, en gaan we verder met een schuldgevoel dat we ' dat kind’ haar gekregen speeltje ontnomen hebben. Veel Roma's zijn stinkend jaloers op de uitgebreide tools en slagvaardigheid van Karin.