Prostraatkanker: de biopsie
De prostaat is een klier die bij de man vlak onder de blaas om de urinebuis heen zit. De prostaat bevindt zich naast het rectum. Om je een voorstelling van de lokalisatie te maken, kan men het beeld visualiseren van Michael Jackson als hij tijdens de moonwalk zijn zaakje omhoog trekt. Nou daaronder zit de prostaat. Een goede ouderwetse haptonoom grijpt op die plaats een autist bij zijn kruis, om hem beter bij zijn gevoel te laten komen.
Nadat bij een routine onderzoek mijn PSA waarde verschillende keren te hoog bleek te zijn, kwam ik in aanmerking voor een biopsie onderzoek. Ik werd in het doolhof van kamertjes door een verpleegster naar een omgebouwde klerenkast gedirigeerd die ze kleedkamer noemde. "Trekt u uw broek en onderbroek uit dan kom ik u zo halen" riep ze opgewekt. Deze cabine was zeker niet claustrofobie -proof, maar op dat moment had ik andere zorgen. Na geruime tijd werd ik bevrijd uit mijn benarde positie en werd in een helverlichte ruimte geleid waar een gynaecologische stoel vrij prominent aanwezig was. Grote en kleine Gerard zonken de moed in de schoenen die ik niet aan had. "Gaat u maar zitten op die stoel met de benen zo wijd mogelijk uit elkaar en de knieën zoveel mogelijk opgetrokken".
De behulpzame verpleegster sjorde mijn benen nog wat verder in een stand waarvan ik nooit geweten heb dat het fysiologisch mogelijk was. "U bent toch meneer Treffers" vroeg ze vriendelijk? NEEEEEE schreeuwde mijn prostaat. "Ja, inderdaad, ik geloof het wel, brabbelde ik verward. "Nou dan wachten we nu op dr. McKenzy" zuchtte ze berustend. Dr. McKenzy had een tijdgrenzenprobleem. Hij kwam overal te laat. In de vele hokjes waren er veel zusters naar hem op zoek. Af en toe verscheen er een hoofd om de deur, met daarbij volledig zicht op mijn ‘plaats des onheils’ met de vraag is dr. McKenzy hier? Na een eeuwigheid kwam dr. McKenzy grijnzend binnen. Sorry, dat ik te laat ben, maar je loopt zo toch niet zo gauw weg hé, schertste hij, vanuit een misplaatst machtsgevoel.
Dr. McKenzy was nog een jonge uroloog in opleiding, waarvan ik rationeel wel wist dat ze het natuurlijk ook moesten leren en ervaringen op moesten doen. Mijn gevoel en vooral mijn prostaat spraken echter een andere taal. Dr. McKenzy had zichtbaar plezier in dit werk, wat voor hem in feite ook een roeping was, vooral biopten nemen was zijn favoriete bezigheid. Allereerst begon de angstdroom met een ‘Rectaal Toucher’ dit is
het aftasten van het oppervlak van de prostaat, door middel van een wijsvinger in de anus, hier kan je al voelen of er een maligne tumor aanwezig was. ‘Nou,nou, hij ( mijn prostaat) zit wel heel diep, sprak de onervaren McKenzy terwijl zijn hele hand aan het onderzoek meedeed.
Ik kan er niet bij, sprak hij. Alles wat in mij was verzette zich om tot een daadwerkelijk ‘Toucher’ te komen. "We gaan het anders doen" Hij sleepte een indrukwekkend apparaat erbij en zei: "We gaan een transrectale echografie maken zodat ‘we’ er beter bij kunnen". De daad bij het woord voegend nam hij een echo elektrode die hij zo diep via allerlei bochten rectaal inbracht, dat ik bang was dat hij er bij mijn mond weer uit zou komen. Naast de elektrode die mijn diepste zelf zichtbaar maakte op een scherm werden er en passent ook nog wat andere zaken zoals een knipmes binnengebracht. "We zijn er bijna" sprak hij bemoedigend "zo meteen zeg ik 1,2,3 en dan neem ik een klein knipje dwars door het rectum uit je prostaat". Ik voel er niets van, grapte hij quasi vrolijk in zijn jeugdig enthousiasme.
Tot mijn ontzetting bleef het niet bij 3 tellen, maar bij 9 maal drie tellen. Bij iedere knip realiseerde ik me wat een foetus bij de bevalling moet voelen als de navelstreng doorgeknipt wordt en het de boze wereld in geschopt wordt. "Gaat het nog", het was meer een retorische vraag, want voordat hij op het antwoord wachtte, knipte hij de volgende biopt. Tijdens deze operatie verschenen er in een steeds grotere frequentie, hoofden om de deur , die vroegen of dr. McKenzy hier was.
Toen het hele onderzoek afgewikkeld was werd Treffers in een luier gewikkeld en bemoedigend toegesproken dat ze zelden iemand getroffen hadden die zich zo kranig gedragen had. De verpleegster moest me de weg naar de kleedkamer wijzen want ik kwam lichtelijk gedesoriënteerd van de stoel af. Mijn vrouw stond al te wachten voor de kleedkast en vroeg: "En hoe ging het?" "Een makkie "zei ik volkomen gedissocieerd van ieder gevoel, levend in een andere realiteit. Deze keer was er echt iemand bij mijn gevoel gekomen!
