Prostraatkanker: Brachytherapie
"Nou, Treffers" zei McKenzy ik heb een slechte en een goede boodschap. De slechte is dat je prostaatkanker hebt aan alle twee de kanten. De goede is dat je in aanmerking komt voor brachytherapie, een inwendige bestraling en dat je prostaat er niet gelijk uit hoeft. "Gaat u dat doen", was mijn bezorgde eerste reactie na mijn biopsie ervaringen. Nee, dat gebeurd in het Academisch, bij professor Bekman de Rue. Professor Bekman de Rue is de vleesgeworden professor Zonnebloem uit de strip van Kuifje. Hij heeft een gezond blozend gezicht, en de volle maan op zijn achterhoofd wordt keurig omzoomd door een rondje wit haar, hij heeft alleen geen sikje.
Hij zat net voor zijn pensioen en beperkte zich tot kleine akkefietjes, zoals ‘mijn gevalletje’. Hij had de brachytherapie in Nederland, ja zelfs in Europa op de kaart gezet. In het ziekenhuis werd driftig gebouwd aan 6 nieuwe operatiekamers voor radiotherapie. "Oh, ben je gestuurd door dat hulpje van, Van Houten", diskwalificeerde hij McKenzy minzaam. Van Houten was een gerespecteerd geneesheer directeur van het andere grote ziekenhuis. Tussen de regels door kon je lezen dat Bekman de Rue zichzelf op eenzame hoogte waande en van Houten beschouwde als een goedbedoelende beginneling die in de medische pikorde eerder medelijden dan respect verdiende.
"Ja, als het moeilijk wordt sturen ze, ze altijd maar weer door naar mij", zuchtte hij vermoeid. Bekman legde mij uit dat Brachytherapie een methode was waarbij men radioactieve zaadjes verbonden aan strengen in de prostaat permanent binnenbracht en dat deze de kankercellen zouden vernietigen. Het was slechts een poliklinische ingreep en in de beleving van Bekman een fluitje van een cent. Zo onbetekenend dat hij ‘mijn
gevalletje’ aan zijn’ hulpje’ prof. De Rooij toevertrouwde. Op ‘D-day’ werd ik in de hypermoderne nieuwe radioafdeling ontvangen door twee gastvrouwen, die later verpleegkundigen bleken te zijn. Ik werd binnengeleid in een luxe eenpersoonskamer die van alle gemakken voorzien was. Boven het bed was een HD tv geïnstalleerd met geïntegreerd internet, Wifi, spelconsole en de laatste snufjes op high tech gebied. Helaas kon Treffers daar niet mee spelen want één van de gastvrouwen had hem op een ouderwetse manier een vette klysma gegeven ter voorbereiding van de operatie.
De eerste 2,5 uur bracht ik door op de wc met een schitterend uitzicht op al dat moois. Hoewel ik thuis al middelen voor de afgang moest slikken, kreeg ik in die 2,5 uur een aardig idee hoeveel je aan troep in een 8 meter darmstelsel kwijt kunt. Tussen mijn ‘drukke(nde)’ werkzaamheden kwam steeds een van de gastvrouwen me bemoedigen met de opmerking dat ze nog wel veel meer verwachtte vanuit mijn inwendige krochten. Toen ik uiteindelijk afgevoerd werd naar de OK voelde ik me 10 kg lichter. Ik werd opgewacht door een klein mannetje met een theedoek om zijn hoofd, dat de anesthesist bleek te zijn.
Hij grapte: "Dat is ook toevallig we zijn op dezelfde dag geboren, met dit verschil dat u 30 kg zwaarder bent". Op dat moment was dat natuurlijk helemaal niet waar, maar tijdens het gesprek merkte ik wel dat zijn ego buiten alle proporties was. Hij moest me een injectie voor een lokale verdoving geven, en zat er eerst duidelijk naast. Pas met enig ronddraaien van de naald kwam hij op de juiste plek, iets wat hij later na de operatie onder druk van mijn kant, schoorvoetend toe moest geven. Even later kwam er een hele optocht van hulpverleners binnen, met ‘het hulpje ‘ van Bekman voorop.
Er werd een laken gespannen zodat ik niet kon zien wat er precies gebeurde. Het leek wel of het hele team een spelletje Zeeslag met elkaar aan het spelen met mijn prostaat toen ze de staafjes binnenbrachten. F7 naar E2 Waarop iemand anders weer zei G4 naar D2 Op mijn vraag wie er aan de winnende hand was, werd niet geantwoord, er was maar een persoon aangesteld die met me communiceerde, dat was weer het hulpje van de ego met de theedoek.
Na ruim 2 uur waren er 45 staafjes radioactief materiaal ingebracht. Ze deden alle lampen uit vanwege de kostenbesparing, want mijn prostaat verlichtte ruimschoots de gehele ruimte. Ik werd geadviseerd voorlopig geen baby’s op schoot te nemen, zittend te plassen, want er konden deeltjes radioactief materiaal meekomen, en ‘we’ willen toch niet dat er overal radioactief materiaal in de rondte gesproeid wordt. Nu was er van plassen voorlopig geen sprake. Ik mocht naar huis als ik 100ml geplast had. Terwijl mijn collega’s prostaten van die dag al naar huis waren zat Treffers nog op de wc hevige pogingen te wagen om een drupje uit zijn plasbuis te persen.
Hoewel het commandocentrum in zijn hoofd zei: ‘kom plassen joh, dan mag je naar huis’, zei alles in de regio pubica, nee ik wil die onbeschrijfelijke, snerpende, scheurende pijn alsof de kleine Gerard doormidden gezaagd wordt niet. Deze voortdurende strijd om de macht in mijn lichaam, werd nauwlettend gevolgd door mijn gastvrouw, die zuchtend steeds op haar horloge blikte, en de meeste lichten al uitgedaan had en deuren had afgesloten op haar afdeling. Uiteindelijk zei ze terwijl ze geringschattend in de pot keek:
Nou ik doe het hier maar voor, en toen mocht Treffers begeleid door zijn vrouw naar huis. Het gevecht om de controle over de plasbuis werd thuis verder geïntensiveerd. De enige manier om wat verlichting te krijgen, is je zaakje omhoog houden en dan met grote stappen door de gang lopen alsof je met je nieuwe kleren door het natte gras loopt, afgewisseld met een stukje schuifelen. Ik begreep nu hoe Michael Jackson aan zijn handelsmerk gekomen is.
Nadat ik ‘stiekem’ een paar extra prostaat ontspannende medicijnen genomen had, kreeg het commando centrum in mijn verlengde merg op het eind van de nacht weer de winnende hand, nadat ik ons hele pand al duizend keer in de moonwalk doorkruist had. De dagen erna was plassen niet mijn favoriet bezigheid, Ik inspecteerde nauwlettend mijn productie, of er geen staafjes meegeplast waren en ik de hele procedure weer opnieuw zou moeten doorstaan. Alle gekheid op een stokje: Ik ben God dankbaar dat de kanker in een vroegtijdig stadium ontdekt is, en voor alle goede hulp die ik ontvangen heb.
