In de serie komische verhalen nu een eng verhaal uit mijn praktijkervaringen in Montfoort. Ik beloof u dat ieder verhaal naar waarheid is opgeschreven. Ik wil met u afspreken dat u het gehele verhaal tot de laatste letter leest, uw dag zal anders zijn. U kunt nu nog stoppen!

In de drie jaren dat ik in Montfoort gewerkt heb, heb ik geleerd dat het belangrijkste onderdeel van de diagnostiek, je op school niet geleerd wordt: namelijk waar kom je vandaan? In Montfoort is dat heel relevant. In het verleden moet Montfoort een vrijstad geweest zijn waar al het geboefte, weirdo’s, criminelen, psychopaten, kinderlokkers, godsdienstwaanzinnigen en psychiatrische patiënten uit heel midden Nederland zich verzameld hebben. Als therapeut heb je het voorrecht om je in de intieme zone van dit zooitje te begeven.

Kenmerkend voor de bevolking is de verkeerssituatie. Ik weet niet of u het wel eens opgevallen is dat als je de provinciale weg van Utrecht naar Gouda door Montfoort rijdt,dat de verkeerssituatie in Montfoort wel heel bijzonder is. Van alle plaatsen in dit traject heeft alleen Montfoort stoplichten. Je rijdt ongeveer 200 meter door het dorp en in die 200meter is één rotonde en drie (!) stoplichten. De stoplichten zijn zo afgesteld dat je een maximale tijd moet

stoppen voor ieder stoplicht. En of dat nog niet genoeg is hebben ze in die 200 meter ook nog een haakse bocht geconstrueerd zodat de gemiddelde tijd dat je door die 200meter bent, ongeveer 14 minuten is. Daar is over nagedacht. Als ik Montfoort nader doe ik alle portieren op slot en wil zo snel mogelijk door het stadje racen. Ik ben niet de enige, daarom hebben ze die verkeersbelemmeringen opgesteld!

Nu naar de praktijk. De praktijk is gevestigd in een vrijstaand deftig pand in oud koloniale stijl. Het ligt aan de Hollandse IJssel, waarvan het gescheiden is door een hoog lopende weg, de Doeldijk. Mijn eerste enge ervaring was met een bejaarde dame die één van de eerste scootmobielen in Nederland bezat. Door een gebrek aan parkeerplaatsen zette ze dit voertuig aan de rand van de weg op de dijk. Nadat ze een ‘toiletbehandeling’ van haar longen gehad had zette ze zich weer op haar strijdros. Dit ingenieuze apparaat bezat een ‘pienter pookje’

Een vooruit en achteruitstand. Dit lijkt heel eenvoudig, maar de constructeur van dit apparaat had geen rekening gehouden met de gemiddelde intelligentie van een Montfortenees. Zij dacht de pook in vooruit stand te plaatsen maar scheurde achteruit de dijk af en de plomp in. Nadat ze een paar flinke teugen modder naar binnen gewerkt te hebben, die o.a. in haar longen stroomden, kwam ze proestend boven. Nadat twee passerende autochtone Montfortianen in een reddingspoging ook te water waren geraakt, kwam een inwoner van Oudewater op het idee haar via een ladder met touwen weer op het droge te hijsen.

De praktijkindeling was heel simpel: via een klein wachtkamertje kwam je in een zaaltje waarin achter twee behandelkamers waren geconstrueerd doordat er een paar gordijnen waren opgehangen. De praktijk was in het trotse bezit van een bestralingsapparaat, een UKG. Deze was op zijn beurt weer afgeschermd met een aantal kamerschermen. De UKG was een magisch apparaat waar je iedereen na een massage of oefenbehandeling kon zetten met als belangrijkste doel: extra inkomsten te verwerven. Er waren zelfs patiënten die alleen voor de UKG kwamen.

Zo had Treffers een voluptueuze patiënte uit het Rotary circuit van Montfoort die alleen kwam voor een enkel bestraling. Hij vroeg haar om alvast plaats te nemen op de stoel voor de bestraling. Wie schetst zijn verbazing toen hij het apparaat aan wilde zette en hij ontdekte dat deze dame in haar volkomen blote bassie met een grijns op haar gezicht op hem zat te wachten. Haar dikke billen puilde over de bestralingsstoelen haar hangborsten werden ondersteund door haar

gigantisch buikvolume. Treffers wist niet wat ze zich had voorgesteld bij deze expositie, op twee meter afstand achter een gordijn was zijn collega aan het werk en ook in zijn eigen cabine zat intussen een andere patiënt. We zullen het maar op een ordinaire ‘potlood venterij ‘ houden. Nadat de jonge Treffers met bibberende stem gezegd had dat ze de volgende keer wel haar kleren aan kon houden vluchtte hij in zijn beschermende cabine. Jarenlang werd hij nog zwetend wakker met het beeld van deze Montfortiaanse.

Montfoort is een verzamelplaats van extremen. In iedere praktijk hoort een kleedruimte volgens de voorschriften. Meestal is dit een gebogen rails aan het plafond met daarin een gordijn wat iemand dicht kan schuiven om zo zijn eigen kleedruimte in theorie te creëren. In de 40 jaar dat Treffers gewerkt heeft, met meer dan tienduizend patiënten en een veelvoud van behandelingen, is er één persoon die van deze faciliteit dankbaar gebruik gemaakt heeft. U raadt het al:…een Montfortiaanse. Zij kwam al zwetend binnen, om zich heen spiedend alsof ze in de recreatieruimte binnengestapt was van de mannenafdeling zedendelinquenten van de sing-sing gevangenis.

Ze maakte geen oogcontact met de jonge Treffers die na een inleidend praatje vroeg of ze haar truitje uit wilde doen in verband met inspectie van haar nek. Zonder dat iemand het haar aangewezen had, ritste ze het gordijn dicht en verstopte ze zich voor de ogen van de verbouwereerde Treffers die vergeten was dat er een dergelijk gordijn hing.

Na ongeveer 5 minuten vroeg hij of alles goed was en of hij moest helpen. Nee, het gaat wel zei ze met trillende stem. Ze was nog steeds veilig in haar hokje en was niet van plan om eruit te komen. De spanning nam nu ook toe bij Treffers, wat gebeurt er achter dat gordijn? Zou hij er even achter kijken? Dat werd misschien beschouwd als een ultieme poging tot verkrachting. Na weer 5 minuten werd aarzelend het gordijn weggeschoven en schuifelde de vrouw met haar truitje in haar handen behoedzaam en alert naar buiten.

Treffers die toch al veel Montfortianezen gezien had maakte de kunstfout door ze aan te raken bij de inspectie van de mobiliteit van de nek. Op dat zelfde moment schreeuwde de vrouw keihard Neeeeee!!! En liep met haar truitje in de hand de behandelruimte uit in haar beha de straat op. Sinds die dag verspreidde de faam van Treffers zich snel in Montfoort. Rare jongens die Montfortianezen…..

En nu ook een flinke vent of vrouw zijn en het volgende verhaal helemaal uitlezen! De specialiteit van de Montfoortse praktijk is kloppen en ophoesten of zoals het officieel heet: het bronchiaal toilet. Mensen kregen flink op hun donder soms wel 20 minuten lang. Tapotage, dit is met twee kommetjes met de handen beurtelings in een rap tempo op de longen roffelen. Soms ook als ze half op hun kop staan tussendoor afgewisseld met diepe zuchten en ophoesten van het slijm. De slijm productie die soms uit de tenen leek te komen moest zorgvuldig bestudeerd worden en opgevangen in een wit kartonnen bekertje.

 

Allereerst is de kleur van groot belang, meestal variërend van wit tot groenachtig slijm. Groen wijst meer op een infectie, maar er kunnen ook roodschakeringen wat wijst op interne bloedingen. Een en ander doet een fors appel op het kleurgevoel van de therapeut. Dan is er de consistentie van het slijm, meestal draderig in lange slierten die niet op een natuurlijke manier lijken af te breken, je moet ze soms gewoon afvegen. Een goede therapeut stelt zich niet tevreden met een beetje slijm, maar probeert uit alle macht het smerige goedje uit de patiënt te persen, via duwen en stimuleren van hoesten in de meest vreemde houdingen.

Een goede kokhalzende patiënt produceerde al gauw 1/3 van de inhoud van het kartonnen bekertje. Deze productie van spuug, slijm en ander opkomend materiaal heeft een zurige reuk, die in combinatie met de aanblik van dat goedje zelfs de meest geharde varkensslachter in het abattoir tot een uiterste

staat van walging brengt. Als de beoogde productie bereikt is wordt de patiënt gesommeerd het bekertje met materiaal op het aanrechtje bij de ingang van de praktijkzaal te zetten teneinde de therapeut het uiteindelijk op ordentelijke wijze kan afvoeren. Op een goede hete zomerse dag betrad een Montfortinees de oefenzaal ná een patiënt met een bronchiaal toilet. Als rechtgeaarde Montfortinees voelde hij snel thuis in de praktijk, hij pakte het bekertje van zijn voorganger en zonder er verder bij stil te staan vulde hij het met water en nam er een paar ferme slokken van, hij had namelijk een ontzettende dorst….

Begrijpt u nu dat ik Montfoort eng vind, ik vind de mensen eng, ik vind de straten eng, ik rijd nog liever 10 km om dan dat ik door die helse stad rijd.

.