Over omkeren en fatale vluchten
Bekend zijn de verhalen van mensen die aan de dood ontsnapten toen ze een vliegtuig misten, dat even later zonder overlevenden verongelukte. Mensen die op het laatste moment een andere vlucht boekten of geluksvogels die door files en ander oponthoud een plaats in ‘de doodskist’ misten. Zo stel ik me voor dat er omgekeerd ook tragische gevallen moeten zijn die met kunst en vliegwerk, met veel moeite zich incheckten voor de fatale vlucht.
Of mensen die met tegenzin onder druk van anderen juist met dat vliegtuig meegingen. Dat zijn vaak geen berichten die het nieuws halen. maar die de gewetens van sommige nabestaanden nog moeten kwellen. Het je haasten om uiteindelijk onverwachts je noodlot tegemoet te treden staat model voor een aantal klassieke verhalen
Allereerst een verhaal wat mogelijk stamt uit de Islamitische verhalencultuur en wat in de negentiende eeuw door Pieter Nicolaas van Eijck in Nederland geïntroduceerd is. Het verhaal gaat over een Perzische edelman en zijn tuinman. De tuinman vertelde aan de edelman dat hij de Dood die ochtend ontmoet had, die op zoek naar hem was en die hij zo snel mogelijk wilde ontvluchten. Hij leende het paard van de edelman en reed zo snel mogelijk zo ver mogelijk weg.
Hij gunde zichzelf en zijn paard nauwelijks enige rust en legde in een paar uur een record afstand af totdat hij zich bevond in het verafgelegen Ispahaan. Enige tijd nadat de knecht spoorslags verdwenen was ontmoette de edelman zelf de Dood. Deze vertelde de edelman dat hij zich bijzonder verbaasd had om de knecht daar te zien omdat hij opdracht gekregen had om de knecht over een paar uur in het verafgelegen Ispahaan te halen. In feite had de tuinman door zijn doldwaze vlucht deze ontmoeting mogelijk gemaakt. Een klassiek voorbeeld van een fatale vlucht.
Een luchtige variant van dit principe is het verhaal van mijn zwager Henk. Het speelde zich meer dan twintig jaar geleden af. De politie introduceerde voor het eerst een blaastest om het alcoholgebruik van de automobilist te testen. Henk is zoals bekend geen praktiserend lid van de AA. In zijn woelige jeugd had hij in beschonken toestand dingen overhoop gehaald die de politie nu nog verzameld heeft onder het hoofdstuk cold cases. Nog steeds vragen sommige bootjesmensen zich af hoe het toch mogelijk was dat ze diep in de nacht wakker werden doordat hun boot tegen een brug of andere boot knalde. Ook de snelheidsrace met een andere auto over de Reinaldaweg waarin onverwacht een politie in burger bleek te zitten is nog steeds een geliefkoosd onderwerp op politieverjaardagen.
Maar goed, op die bewuste dag had Henk geen druppel alcohol op. Hij reed welgemoed in zijn oldtimer naar Alphen. Onderweg zag hij aan de andere kant van de weg een politiecontrole waar de o zo interessante blaastest voltrokken werd. Henk dacht: Dat wil ik ook meemaken, dan heb je nog eens wat te vertellen aan de borreltafel. En na een tijdje kon hij omkeren met het idee om zo’n blaastest zelf te ervaren.
Henk werd inderdaad aangehouden maar tot zijn ontzetting hoefde hij geen blaastest te doen maar maakte de dienstdoende diender gebruik van de situatie om de auto van Henk grondig aan een veiligheidsinspectie te onderwerpen. Henk kreeg een bekeuring voor 3 gladde banden, slechte verlichting en slechte remmen. De boete bedroeg ongeveer de helft van zijn maandsalaris. De politie nam afscheid met: fijne dag nog! In feite was hij omgekeerd zijn noodlot tegemoet.
Tenslotte het verhaal van Tommy Cooper, mijn lievelingskomiek. Als een van de bekendste Britse komieken maakte Cooper er een kunst van zijn goocheltrucs op onnavolgbare wijze te laten mislukken. Hoewel hij dus de schijn tegen had was hij in werkelijkheid een zeer bedreven illusionist. Zijn mislukkingen maakten een onlosmakelijk deel uit van zijn grappen. Tijdens zijn optreden maakte hij in razend tempo tal van grappen die eigenlijk heel flauw waren, maar door de manier van brengen van Cooper juist weer erg grappig.
Onderdeel van de grap was dat hijzelf het hardst lachte om zijn grappen. Cooper die een chaotisch leven leidde was dik verslaafd aan de drank. Cooper was een workoholic die 52 weken per jaar optrad, ondanks zijn slechte gezondheid. Hij negeerde doktersvoorschriften om te stoppen. Zelf kondigde hij verschillende keren aan te stoppen en de laatste voorstelling te geven. Het heeft uiteindelijk heel wat ‘laatste’ voorstellingen geduurd totdat hij als een held op het podium ‘in het harnas’ stierf
