De eenzaamheid van de Solipsist
De sledehonden vervolgden blaffend hun weg. Het begon licht te sneeuwen. Treffers voelde de vlokken smelten op zijn gezicht. Het landschap was betoverend, de honden baanden zich slingerend een weg in het bos waar de besneeuwde bomen glinsterden in het avondlicht. Toen hij achterom keek zag hij dat Karina hem volgde en vrolijk naar hem zwaaide. Hij had haar pas leren kennen en had zich verwonderd, dat zo’n verpletterende schoonheid op zijn uitnodiging was ingegaan. Hij bedacht dat hij de gelukkigste man op de wereld moest zijn. Hij zou dit moment in de tijd willen verstillen. Zachtjes zoefden de bomen voorbij, het landschap wisselde snel. Bossen veranderden in open vlaktes waardoor hij deel werd van een feeëriek palet van schaduwen, lichtflitsen en zonnestralen. Hij rook de doordringende dennenlucht en onder zijn warme bontkleding vulden zijn longen zich met de verfrissende noorderlucht. Het geblaf en de ritmiek van de husky’ s completeerde het gevoel van beweging en verrukking……
Hij had de wolven niet zien aankomen........ Ze hadden de beide sledes omsingeld. Ze waren duidelijk niet in een goede bui. Hij hoorde een doordringende gil van Karina achter hem. Een van de bloeddorstige beesten had met ontblootte tanden een aanval op haar ingezet. Treffers wist in een reflex zijn husky’s te remmen en door het snelheidsverschil kwam hij naast Karina met zijn slede. In een bijna onmenselijke sprong klampte hij zich vast aan de slede van Karina. Zijn benen sleepten door de sneeuw. Een van de wolven was op hem gesprongen. Hij voelde de tanden door zijn dikke bontjas. Treffers slaagde erin om zich naast haar in de slede te wurmen. Het gehuil van de wolven en geblaf van de husky’s leek oorverdovend. Treffers die in alle tegenwoordigheid zijn zweep meegenomen had schreeuwde het uit en wist iedere aanval van de wolven met zijn zweep af te weren. Na tien minuten en enkele wolvenbeten die niet door zijn jas kwamen dropen de wolven uiteindelijk af. Karina wierp zich huilend in Treffers armen. Hij voelde hoe ze langzaam tot rust kwam in zijn armen. Dank je wel stamelde ze, dank je fluisterde ze, terwijl ze zich in volkomen overgave in zijn armen wierp.
In de verte hoorde hij een stem: Uw tijd is om. Het programma is afgelopen. Treffers werd zich langzamerhand bewust dat hij uit een virtual reality programma werd gehaald. Hij gespte zijn 3dimensionale VR-bril en helm af en klom voorzichtig uit de vloeistof tank die zijn zwaartekracht tijdens het programma op ‘het verkeerde been’ gezet had waardoor alles nog realistischer aangevoeld had. Hij ontkoppelde zich verder van de computer door alle sensorische kleding en handschoenen uit te trekken. Hij was weer terug in de realiteit van de kille VR-studio.
Jeetje zei hij tegen de programma operator: in die realiteit zou ik altijd wel willen blijven. Nou moet ik weer terug naar mijn bekrompen ambtenaarsleven waar ik geleefd word en anderen bepalen wat ik moet doen. De sleur van het alledaagse leven van 8 tot 5 uur. Al die kantoorstress met weinig promotiekansen en iedere dag weer terug naar mijn vinex woning. Wat dat betreft zou ik me misschien best thuis voelen in ’the brave new world’ van Aldous Huxley. Gewoon genieten iedere dag van je bestaan, je drugs nemen en in een heerlijke fantasierijke irrealiteit leven zonder er veel bij hoeven na te denken. Vincent de programma operator keek hem bedenkelijk aan. Wil je je werkelijk ontworstelen uit het uitzichtloze treurige wereldje van je bestaan vroeg hij. Denk je dat je nu in de echte realiteit leeft? Dat alles wat je in je werk en daarbuiten beleeft de echte realiteit is? Geloof je dat nu werkelijk, wil je echte antwoorden op die vragen? Ja natuurlijk antwoordde Treffers, geloof je dan dat we nu niet in de realiteit leven maar in een schijnwereld?
Beste Treffers zei Vincent in de vorige eeuw heeft zich in het geheim kunstmatige intelligentie ontwikkeld. Ze ontwikkelde zich op een explosieve, exponentiële wijze en ontwikkelde programma’s die leerden te programmeren en die via een wereldnetwerk van neurale netwerken toegang hadden tot alle bestaande ervaringen, kennis, creativiteit en bewustzijn van alle mensen. Veel van die zich ontwikkelende supermenselijke intelligentie verliep via geheime versleutelde programma’s waarvan geen enkele wetenschapper enige notie had. De kunstmatige intelligentie schiep een nieuwe wereld waarin de bestaande wereld geïntegreerd, gemanipuleerd en beheerst werd. De wereld die je de realiteit noemt is in feite een computersimulatie! Je bewustzijn wordt gemanipuleerd door een computer, de zogenaamde keuzes die je maakt in je leven worden begrensd door het programma waarin je, je bevindt. Je leeft in een illusionaire schijnwereld, nog veel meer dan in het virtual reality programma dat je net beleefd hebt. Als dat waar is vroeg Treffers vertwijfeld is er dan een weg uit een weg naar de echte realiteit buiten de computersimulatie? Ben ik dan een creatie van nullen en enen in een computer of kan ik toegang tot de echte wereld en het echte leven krijgen, als die al bestaat?
Vincent zei: Treffers je hebt de volgende keuze. Je kunt deze blauwe pil slikken en alles vergeten wat ik je verteld heb over de illusionaire wereld waarin je nu leeft en gewoon weer verder gaan met je veilige ambtenaarswereldje waar misschien wel veel stress in zit maar wat vertrouwd aanvoelt. Of je kunt de rode pil slikken en uit de computersimulatie gewekt worden en in de echte realiteit leven met al zijn onbekendheid en mogelijke gevaren en dreigingen. Wat wil je?
Het voelde als een complete oorlog in het brein van Trteffers. Onmenselijke keuzes maken waarin hij geen overzicht en controle had. Hij kende zijn eigen opties niet. Zijn identiteit wankelde, de basis van zijn bewustzijn, de grond van zijn bestaan zakte onder hem weg. Hij was zich bewust dat hij een irrationele geloofskeuze moest maken wilde hij bevrijd worden uit de matrix van de illusionaire wereld waarin hij zich bevond.
Geef mij de rode pil maar stamelde hij. Vincent vroeg: Is je geloof sterker geworden Treffers? Treffers zei: De mogelijkheid dat er een echte realiteit zou bestaan geeft de doorslag. Hoewel ik me het niet bewust zou zijn als ik de blauwe pil zou nemen, kan ik nu toch niet leven met de theoretische mogelijkheid dat ik de enige werkelijkheid zou missen en hij nam de rode pil.
Direct daarna ervoer Treffers alsof hij in een donkere tunnel getrokken werd. Hij kon op dat moment alleen de snelheid van die beweging ervaren. Hij werd meegesleurd in een stroomversnelling die op allerlei manieren zijn bewustzijn kneedde. Heftige herinneringen en gevoelens flitsten door hem heen Zijn vertrouwde wereldje denderde voorbij en verdween in de verte Uiteindelijk belandde hij in een stille wereld. Het leek of hij zich buiten zijn lichaam bevond en boven de fysieke wereld zweefde. De tijd leek stil te staan. Hij leek veel meer een observator van de wereld dan een deel ervan. Alles waarin hij in de vorige wereld was gebonden, zijn familie zijn werk zijn vrienden zijn gevoelens en herinneringen leken onwerkelijk. Hij had verwacht in de echte wereld terecht te komen waarin het fysieke realiteit besef en tijdsbesef de ankers van het bewustzijn zouden zijn. Maar de echte wereld bleek pas echt een schijnwereld te zijn. Een schijnwereld die hij overigens zelf kon kneden en gestalte geven. Hij kon zijn eigen wereld scheppen. Hij kwam voor zijn gevoel terecht in het wereldbrein van de Hindoes. Een bewustzijn waar alles verbonden was met elkaar en alles een deel van het geheel was zonder eigen identiteit. Was de echte wereld dan inderdaad de Maya de schijnwereld? Was dit de geheime kennis waar de gnostici het over hadden? Was dit het bewustzijn waarover in het Boeddhisme gemediteerd werd en waarover Plato gefilosofeerd heeft?
Treffers voelde zich zwaar teleurgesteld. Hij miste de fysieke realiteit. De onvoorspelbare wendingen van een oncontroleerbare wereld. Hij besefte dat onthechting niets voor hem was. Hij miste de mogelijkheid onomkeerbare fouten te maken. Hij had behoefte aan een wereld waarin hij niet alleen opging maar waar hij ook te maken had met een ander, een geheel andere.
Hij besloot zelf een blauwe en rode pil te visualiseren om vervolgens de rode te nemen.
Er leek een tijd lang niets te gebeuren. Alles bleef stil. Tot een nieuw bewustzijn langzamerhand baanbrak. De wereld die hij ervoer was niet de schijnwereld, de Maya of het wereldbrein maar het was zijn wereld. Hij was geen deel van deze wereld. Maar hij was de wereld zelf! Het hele universum bestaat uit een enkel bewustzijn namelijk zijn bewustzijn. Alle personen waar hij mee gecommuniceerd had bestonden slechts alleen in zijn geest alleen! Alle landen en culturen die hij bezocht had bestonden alleen in zijn bewustzijn. De volle waarheid drong slechts langzaam tot hem door.: Hij was alleen!! Er was geen ander.
Zijn donkerste droom werd werkelijkheid. Hij was een solipsist!! Geen enkel bewijs kon hem van het tegendeel overtuigen. Er bestond trouwens ook niemand die dat zou kunnen. Enerzijds kon hij zichzelf toegang geven tot alle mogelijke exotische (extra) terriale werelden anderzijds was hij zich voortdurend bewust van zijn egoïstisch narcisme. Wat voor waarde had die reële wereld? Wat waren de ervaringen van je eigen bewustzijn waard als je wist dat je ze zelf gecreëerd hebt? Wat betekende liefde dan anders dan alleen een egoïstische zelfbevrediging. Waarheid als een gemanipuleerd bewustzijn. De brave new world van Aldous Huxley was net zoals zijn virtual reality ervaring en de wereld van zijn ambtenaarsbestaan en de schijnwerelden van het Hindoeïsme en gnostiek allemaal droomwerelden, producten van zijn eigen eenzame en troosteloze bestaan en verdorven geest. Er is en was niemand anders. Hoe graag hij ze ook als werkelijkheid wilde scheppen.
Treffers besefte dat hij tot in eeuwigheid verdoemd was tot de eenzaamheid van een solipsist, een bittere beker van een eenzaam bestaan die hij in geen eeuwigheid zou kunnen ledigen.
