Revisie Handboek voor Binnenhalers
Het handboek voor Binnenhalers, door mij geschreven is inmiddels ingeburgerd bij alle etablissementen in Puerto Rico. Intussen zijn veel inspirerende en roemruchte personen die in de laatste uitgave beschreven zijn, van het toneel verdwenen. Ik noem u: ‘De gekke ober’ van het restaurant Gran Canaria, die zich met boordevolle schalen vol culinaire hoogstandjes moeiteloos tussen de hongerige klandizie bewoog. Soms imiteerde hij een gillende ambulance dan weer een piepende vrachtwagen die zich achteruit parkeerde naast het tafeltje van de smachtende clientèle. Dan had je natuurlijk Al Bundy die hele nepschalen en kopjes over mensen gooide nadat hij zogenaamd struikelde over zijn x benen.
Ook verdwenen is de ober onder de Mexicaan die afwisselend een client kon pesten door met een veertje ongemerkt achter de oren te krabbelen en even later een hoorn met een geluid van een gillende pauw in doodsnood in hetzelfde oor te laten schetteren. Verder natuurlijk een onafzienbare rij obers die gerechten op de verkeerde tafels zetten, nepflessen wijn en nep rekeningen presenteerde. Alles ter lering en vermaak. Des te meer emoties klanten beleven des te groter de verbondenheid met de uitbating en het met het personeel. Des te meer slappe was!
Ik heb verder in mijn handboek de ‘do’s en de dont’s ‘uitvoerig beschreven. Toch moet ik na een hernieuwde inspectie tot de conclusie komen dat er weinig nieuwe creativiteit en initiatieven te vinden zijn. Ik heb daarom gemeend een appendix in het standaardwerk op te nemen. De nieuwe techniek is spontaan ontstaan voor het etablissement van Rammadan, zoals u weet een van de 6 filialen van ‘de Chinees’. De aanwezige obers deden altijd hun best om met Karin in aanraking te komen, met het uiteraard legitieme doel ons binnen te halen. Nu dacht ik dat het leuk was de om de obers tegen elkaar op te zetten door de een Rammadan, numero uno te noemen en Alie de andere ober numero dos.
We lieten duidelijk merken meer geporteerd te zijn van Uno, Rammadan dan van dos, Alie. Normaliter is iedereen in het front van het restaurant waar mensen buiten eten, heel vriendelijk tegenover elkaar. Des te prikkelender is het als je zogenaamd ‘ruzie’ maakt voor het publiek wat buiten zat te eten. Als we door Alie voor het restaurant enthousiast werden benaderd maakte we afwijzende gebaren en deden net alsof we weer weggingen, terwijl we onze neus dichthielden. Alie ‘smeekte ‘ of we aub wilde blijven en viel daarbij op zijn knieën. We bleven hem resoluut afweren met wegwerpende gebaren en wezen de aanwezige eters hoe ze beter naar de buren konden gaan. Uiteindelijk vroegen we naar numero UNO die ons ruimhartig ontving Dit spectaculaire stukje drama wisten mensen te waarderen. In zijn rol als slachtoffer heeft Alie de klandizie met 25 % doen toenemen. Anderen gingen ons gedrag voortaan kopiëren. En zo is uitgekafferd kunnen worden tot een nieuwe vaardigheid van een binnenhaler geworden. Kijk dat zijn nieuwe en inventieve manieren om mensen binnen te halen!
Bij onze inspectieronde kwamen we ook het meest treurige, armoedige en hopeloze voorbeeld van een binnenhaler tegen. Juan is binnenhaler van een onbestemd restaurant naast ‘de Italiaan’ Daniel. Je kunt Juan na 20 jaar uittekenen, hangend tegen een hek om steun te zoeken voor zijn zwakke identiteit. Vanuit zijn ingezakte houding benadert hij voorbijgangers tegen beter weten in om te komen eten. Zijn zwarte donkere bril benadrukt nog eens zijn trieste leventje. Hij heeft in die 20jaar nooit een stap buiten zijn hangplek gezet, laat staan dat hij iets meegekregen heeft van de culinaire trends in town. Hij heeft zo’n beetje gezondigd tegen iedere regel van het handboek. Een binnenhaler moet snel de emotionele pieken van teleurstelling van mensen die voorbijlopen kunnen verwerken. Juan beschermde zich hiertegen doordat hij bij iedere klant zijn hoofd af te wenden om niet emotioneel overweldigd te worden.
We besloten voor de grap te beloven dat we bij hem kwamen eten. Het leek wel of Juan een shot pure adrenaline toegediend kreeg en hij bijna tot mens getransformeerd werd. Toch hebben we hem enkele keren hem teleur moeten stellen omdat de gedachte van het consumeren van een Italiaans hoogstandje bij de buren te verleidelijk was. Uiteindelijk hebben we ons na 20 jaar toen de Italiaan plotseling dicht was ons door Juan in zijn troosteloze heiligdom laten binnenloodsen. Toen we bij hem aan tafel zaten realiseerden we ons dat Juan in al zijn hopeloosheid geschiedenis geschreven had. Door zijn erbarmelijk medelijden opwekkende persoonlijkheid had hij ons eindelijk naar binnen gekregen!
Deze techniek zal toch ook in de herziene versie van het handboek moeten worden opgenomen!
