Memento Mori
Cocky
Ik moet 8 jaar geweest zijn. “Ik vind je het leukste meisje van de hele wereld” De jonge Treffers zat naast zijn vriendinnetje op de stoep naast het veldje van de Witteveenschool. Naast hem zat Cocky een vrolijk dikkertje met een jurk die in het begin van de dag wit geweest moest zijn. Ze waren gestrand op weg naar de Coöp winkel 200meter verderop. Cocky was vet cool, ze kon knikkeren als een kerel. Ze kon je in het trappenhuis in de Vicarystraat zo maar plotseling overvallen en doodschieten. Cocky en de kleine Treffers hadden een grote passie: chips! Het belangrijkste ritueel in de week was samen met Cocky naar de Coöp. winkel Daar verkochten ze voor 15 cent een klein zakje Smith chips. De aanschaf van zo’n culinair hoogstandje was geen eenvoudige zaak. Van te voren moest je de buitenkant van de zak inspecteren of er rode builtjes met zout in zaten. Als je geluk had zaten er twee in Treffers had van Harry van Haarlem gehoord dat hij er ooit een gehad had met 4 van die rode juwelen maar of dat nou echt waar was? Het verse kwartje zakgeld brandde in Treffers zak. “Ja, ik vind je echt het liefste meisje van de hele wereld” herhaalde de kleine Treffers. Cocky zei: Ja als ik verhuisd ben, ben je me zo weer vergeten. “Echt niet!” Cocky zei: oké wie zich dit het langst kan herinneren krijgt een rolletje drop. Goed? Ja Oké.
Drieëndertig jaar later op 14 februari 1991 werd Nederland opgeschrikt door de vuurwerkramp in Culemborg er waren twee doden de directeur van het vuurwerkbedrijf en zijn veertigjarige dochter Cocky…..
Ik krijg nog een rolletje drop van je Cock!
Henny
Broeder in het kwaad. Als eersteklassertjes op de HBS al geschoold in de vaste overtuiging dat die school uitgevonden was om je het leven zuur te maken en van echt leuke dingen af te houden. In het besef dat je elkaars lijden hierin kent en deelt ontstaat er een diepe vriendschap en verbondenheid. Talrijk waren onze spijbelacties en ontsnappingen uit de tirannie van de schoolslavernij. Zoete herinneringen aan onze heimelijke bezoeken aan Chris de tuinman van het tennispark. Deze had zich ook als belangrijk levensdoel gesteld zo weinig mogelijk vermoeid te raken. Bij de eerste regendruppel vluchtte hij zijn hok in en als hij er weer uit kwam was kon je er zeker van zijn dat het de rest van de dag droog zou zijn. Hij herkende in ons dezelfde gedrevenheid en levensfilosofie. We rookten ons in zijn hok suf aan verzamelde peukjes van de straat en goedkope pijptabak van Chris die we dankzij een diepte-investering van een pakje vloei tot echte sigaretten konden transformeren. Soms een enkele sigaar en verder hadden we Borgstein van de sigarenwinkel zover gekregen dat hij ons enkele sigaretten van 5 cent per stuk wilden verkopen. Andere keren vluchten we naar het café van Kronenburg niet ver van de HBS gesitueerd.
Als er niemand was mochten we biljarten voor een dubbeltje per 10 minuten. Als een van ons op de uitkijk stond kon de ander het glaasje van de tijdklok openen en de klok een half uur terugzetten. De ouwe Kronenburg had die centen toch niet nodig, later ontdekte we dat hij een bijverdienste had met een paar dames van plezier die ‘s avonds zijn barkrukken bezetten. Talrijk waren onze avonturen die eerste jaren, die mogelijk waren omdat we beiden bleven zitten. Samen werken in de fabriek van Henny’s vader waar het meeste geld wat we verdienden opging aan flessen Exota die je daar kon kopen. Vakantieavonturen in het grote bos te Doorn genoeg om een heel jongensboek te vullen. Na enkele woelige jaren scheidden onze wegen. In de volgende 50 jaar dacht ik vaak: Als ik met pensioen ben ga ik mijn oude strijdmakker opzoeken. Na een jarenlange speurtocht op het internet kwam ik een foto van zijn grafsteen tegen! Gestorven op 29jarige leeftijd! In al die jaren dat ik onze jeugdherinneringen gekoesterd heb bleek hij al overleden te zijn geweest. Weer een jaar later hoorde ik van zijn vrouw dat hij een agressieve vorm non-hodgkin had gekregen, maar dat ze dankbaar was dat ze nog heel gelukkige jaren met hem gehad had.
Ouwe reus, zo gemakkelijk kom je niet van me af. Ik stel voor dat we in de hemel onder het genot van een dikke sigaar die leerzame tijd nog eens evalueren.
Jiska
Tringgg….Tringggg..
Jiska (9 jaar) : Ja hallo met Jiska.
Treffers: Dag kind, met het politiebureau, woont er een zekere Jiska bij jullie?
Jiska Oh, nee he…..ome Ger
Treffers: Hoe weet jij dat nou…..ik zeg mijn naam toch niet?
Jiska: Ja dat weet ik , je belt bijna iedere dag op.
Een van de vele rituelen die het leven zo aangenaam maakte. Jiska ons nichtje was een bijzonder kind. Ze had lang donker haar vaak op een staartje en als ze lachte twinkelde haar mooie grijze ogen en verscheen er een kuiltje op haar wangen. Haar mooie tanden completeerde haar bijzondere vriendelijke uitstraling die ook iets ondeugends had. Spontaan, open maar ook kwetsbaar en een tikkeltje naïef. De beste vriendin van onze gehandicapte dochter. Hoewel ze heel wat jonger en kleiner was kon ze Karin om haar vingers winden. Een aantal keren is ze met ons op vakantie geweest naar Zwitserland en Frankrijk. Onvergetelijk zijn de herinneringen waar ze tijdens wandelingen beiden voor ons uit huppelden en vrolijk kwebbelend lol maakten. Het is een van de mooiste herinneringen uit Karin en ook ons leven. Jiska hield van dansen en was fan van de Zuid Afrikaanse groep J.C. Culture, een soort christelijke housemuziek, die ze een aantal keren persoonlijk ontmoet heeft en waar ze mee gedanst heeft. Jiska was een bijzonder gelovig meisje dat na schooltijd soms hielp bij de bijbelshop.
Op haar 16e levensjaar verging de wereld!!. Jiska kreeg lymfeklierkanker en het bericht van de medici dat ze niet meer te genezen was. De wereld stortte in voor haar ouders, familie en vrienden en zeker ook voor Karin en ons. Ieder gevoel van logica en zekerheid was van dat moment verdwenen. Nooit zullen we vergeten de momenten dat Jiska in coma lag verbonden met allerlei mogelijke apparatuur dat Karin spontaan haar hand vastpakte en zei: Ach meissie toch….Jiska was niet bang voor de dood en kreeg zelfs een sterk verlangen naar de hemel! Welk kind wil zelf doodziek enkele dagen voor haar dood persoonlijk afscheid nemen van familie, vrienden en moedig iedereen de hand schudden. Jiska wilde dat, nooit heb ik in mijn leven zo’n gelovig meisje ontmoet met zo’n getuigenis van een rotsvast geloof in Jezus. Op haar afscheid -‘ feest’ geeft ze iedereen een witte roos mee met een zelfgeschreven kaartje:
See you in Heaven
reacties: Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.
