Contacteren

In de tachtiger jaren had mijn schoonvader een Mercedes 230SE met open dak, waar hij erg trots op was. Hij genoot van het autorijden. In zijn geruite jasje, en met een krans haar omzoomde kale hoofd en met een sigaret in zijn mond had hij veel weg van een beruchte Maffiosi. Tijdens zulke ritten zat de kleine 8jarige Henkie bij hem op schoot en bediende de koppeling. Pa had tijdens zijn plezierritten een heidens genoegen mensen te verrassen. Als iemand ondersteboven in de tuin stond, reed pa, luid toeterend en zwaaiend voorbij, de ander in totale verbijstering achterlatend.

Ook landarbeiders, kussende stelletjes, urinerende kerels, lifters en mensen met pech waren zijn favorieten. Minuten later kon hij weer in lachen uitbarsten als hij vertelde hoe zijn slachtoffers hem aarzelend terugzwaaiden. Deze vorm van joviaal contact maken met volslagen onbekenden groeide uit tot een familiesport die contacteren genoemd werd. Toen mijn vrouw en ik gingen verloven, deden we een diepte investering in de aanschaf van 100 verlovingskaartjes. In telefoonboeken van Utrecht en omgeving zochten we alle personen met de naam Treffers op, waarvan we dachten dat ze in de slappe was zaten, zo kregen volslagen onbekende met dezelfde naam een verlovingsannonce met een kadotip.

We rekenden ons rijk dat als maar 5 mensen zouden reageren op de verloving van hun onbekende familie, we de investering eruit zouden halen. Helaas heeft deze vorm van contacteren weinig opgeleverd. Een andere variatie die we ontwikkelden was groepscontacteren, deze had ik afgekeken van Groucho Marx, een van de befaamde Marxbrothers. Je benadert behoedzaam een groepje, dat bijvoorbeeld op het station staan. Dan probeer je non-verbaal, de houding en emoties van een groep over te nemen. Als je dan oogcontact maakt met de dominante spreker, werd je geaccepteerd en verwelkomd in de groep. Je kon ook goed nat gaan, als het groepje minder homogeen was dan je dacht.

Je werd al gauw gezien als een indringer en gemeenschappelijke vijand, wat de homogeniteit van de groep uiteindelijk wel ten goede kwam.

Mijn vrouw had een grote hekel aan contacteren uit medelijden. Die had ik weer van mijn schoonvader afgekeken. Hij kon als geen ander opzien baren, als hij gearmd met zijn vrouw liep, om dan opeens volslagen mank te lopen en scheel te kijken. Ik had die techniek geperfectioneerd door daarbij luidkeels te roepen: "Je bent alleen uit medelijden met me getrouwd". Of: "Je bent alleen om mijn geld met me getrouwd". Succes en reacties verzekerd! Zo kon ik ook mijn vrouw plotseling bij haar schouders vooruit duwen zodat ze hard moest gaan lopen, terwijl ik riep: "Nou ben ik het zat, lopen naar huis jij!" De eerlijkheid gebied te vermelden dat ik ook gecontacteerd ben. Als beginnende ondernemer werd ik opgebeld door een enthousiaste creatieve fondswerver, die me amicaal begroette en vertelde dat hij naar aanleiding van ons vorig gesprek terugkwam op de advertentie die ik hem beloofd had voor zijn telefoonkaart.

Pas toen ik de 350 gulden overgemaakt had, kreeg ik in de gaten dat ik gecontracteerd was. Later begreep ik dat er ook mensen waren die van contacteren een levensstijl gemaakt hadden. Op contactdagen van hun vereniging circuleerden de fotoboeken met bewijzen van geslaagde contacteer acties.

Naast huwelijken, feesten van celebraties, openingen, premières kwamen zelfs foto’s van staatsiebezoeken voor. De ongekroonde contacteerkoning is ongetwijfeld Arie Muddie, die voor de ogen van een honderd miljoen koppig wereldwijd tv publiek doodleuk in het elitaire groepje achter Willem-Alexander de grote kerk bij zijn kroning binnenwandelde…