Spellman hapte naar adem. 

Hij voelde de vele kleine onderhuidse spiertrillingen in zijn hele lichaam   samensmelten tot heftige spierkrampen. Hij schreeuwde het uit van de pijn. Langzaam raakte hij de controle over zijn lichaam kwijt, een toenemende paniek zorgde voor een tsunami van angstgevoelens die hem overspoelde. Zijn verzwakte armen en benen werden gevoelloos en hij kon geen poot meer verzetten. Vastgenageld aan de grond overviel hem een totale machteloosheid. Het was of iemand een knop had omgezet waarna alle functies in zijn lichaam langzaam één voor één uitvielen, behalve de folterende pijn, onmacht en paniek die zijn bewustzijn een laatste boost gaven om te overleven. Om hem heen leek de wereld te vergaan. In een split second trokken de gebeurtenissen van de laatste jaren voorbij. 

Ongeveer 2,5 jaar geleden na de 2^e golf van covid-19 die al meer dan een miljoen slachtoffers geëist had werd eindelijk een vaccin gevonden. Waar men geen rekening mee gehouden had, was dat het virus sterk muteerde tot een nog dodelijkere variant waardoor alle vaccins nutteloos bleken. Miljoenen mensen stierven als ratten op straat. Als reactie op de totale Lock-down die in de gehele wereld ingesteld werden, braken er rellen uit en overal ontstond een totale anarchie. Plunderingen en wetteloosheid mondden uit in een meedogenloze strijd tussen arm en rijk. Gewapende bendes op straat terroriseerden de steden. Beurzen stortten ineen, de gevolgen van de klimaatcrisis werden opeens openbaar: overstromingen, stormen, droogte en natuurbranden. Mensen pleegden massaal zelfmoord. Er volgde een rits van catastrofale aardbevingen met bijbehorende tsunami’s over de gehele wereld die groter waren dan de laatste ‘big ones’ in Haïti en Japan.

Spellman was getuige van de laatste en zwaarste immense aardbeving, terwijl hij aan de grond vastgenageld stond leek de aarde open te scheuren, de zon werd zwart en de maan bloedrood, niet alleen de aarde beefde in al zijn voegen maar ook de hemel leek open te breken en Spellman zag sterren vallen op de aarde. In zijn machteloosheid probeerde hij opnieuw te vluchten maar hij werd steeds meer en meer in een moordend tempo op en neer geschud. In zijn extreme doodsangst zweette hij uit al zijn poriën bloed. Huizen stortten in, bomen knapten als luciferstokjes af. Hagelstenen zo groot als voetballen stortten naar beneden. Een dreigend en onheilspellend geraas nam oorverdovend toe.  Alles om hem heen leek te wankelen te schudden en te trillen. Langzaam voelde hij al het leven uit zich stromen. Nog voor Spellman de laatste adem uitblies zag hij dat er plotseling in de hemel met grote letters geschreven werd:

‘TILT ‘     ‘GAME OVER’