John verbond de link box met zijn VR pc. De nieuwe HTC Vive Pro2 produceerde vloeiende beelden die geen tracking issues meer hadden. Drie maanden geleden had hij van zijn familiefoto’s en video’s een nieuw programma laten maken. Sindsdien verwonderde hij zich hoe de programmeur die beelden tot sensationele beelden en ervaringen gecomponeerd had. Futuristische belevenissen met zijn vrouw Marcia en zoon Boy in de tropen, Antarctica, in de Alpen en zelfs in de subtropische onderwaterwereld van de koraalriffen. Na het verschrikkelijke auto-ongeluk waarbij zijn vrouw en kind in een brandende auto het leven lieten werkte het programma verslavend, eerst een mix van gelukzalige gevoelens en ervaringen die echter na afloop van het programma gevolgd werden door een gevoel van totale leegte en een tomeloze, verstikkende pijn. Dit duivelse dilemma van gelukzalige gevoelens gevolgd door zinloze eenzaamheid teisterde zijn brein. Om die pijn te verminderen stortte hij zich steeds meer in de virtuele wereld waar zijn geliefden reëel aanvoelde om zijn zinloze werkelijkheid even te ontlopen. De programmeur probeerde door een nieuw programma de pijn na afloop te dempen. Hij had een kosmische reis door een wormgat gecomponeerd. Dit is een vierdimensionale reis, die naast de normale drie ruimtedimensies die in de meeste VR programma’s bestaan (voor-achter; links-rechts; boven-onder) bestond uit een vierde dimensie namelijk tijd. (eerder-later)

 In het wormgat tikt de klok trager dan daarbuiten waardoor je, je sneller op je bestemming in de verschillende sterrenstelsels kunt bewegen. Als je echter je familie en vrienden achterlaat zijn ze veel ouder bij je terugkomst. In het nieuwe VR programma had hij tijdens zijn reis door de ruimte contact met Marcia en Boy en zag ze ook steeds ouder worden totdat ze een natuurlijke dood stierven. Door een voortdurende herhalen van dit programma ervoer John dit steeds meer als een werkelijkheid. Hij kende ieder moment van de reis door de kosmos die hij nu al honderden keren gemaakt had. Als hij voor de zoveelste keer via het wormgat naar het verre sterrenstelsel GN-z11 op 13,4 miljard lichtjaar reisde landde hij steeds op een ‘witte dwerg’. Dit is een ster in de eindfase van zijn bestaan, de ster verbruikt de laatste restjes waterstof in zijn kern en zwelt sterk op. Daarna was de ster was in elkaar gestort tot ongeveer de grootte van de helft van de aarde. Omdat de witte dwerg geen ‘brandstof’ meer had om helder te stralen, gaf hij weinig licht. John ervoer die ster steeds weer als een moment van rust in het enerverende VR programma. Totdat hij een keer in de duisternis van GN-z11 een fel licht op zich af zag komen. Hij schrok en raakte in een uiterste verwarring. Was hij weer uit het programma? Hoe kon dat? Hij zag nog steeds alle content van de geconstrueerde virtualiteit van het programma. Een heftige angst nam bezit van hem, een angst die als een klamme deken hem langzaam van onder naar boven bedekte en verstikte. Het angstzweet stroomde uit al zijn poriën. Hij wilde vluchten en draaide zich om. Maar het licht werd steeds groter en feller. Opeens hoorde hij achter zich een immens luide stem die voelbaar in zijn hele lichaam resoneerde. 

Hij draaide angstig zich om en zag iemand die eruitzag als een mens. Hij was gekleed in een lang gewaad en had een gouden band om zijn borst. Zijn hoofd en zijn haren waren wit als witte wol of als sneeuw en zijn ogen waren als een vlammend vuur. Zijn voeten gloeiden als brons in een oven. Zijn stem klonk als het geluid van geweldige watermassa’s. Toen John hem zag viel hij als dood voor zijn voeten neer. Maar de ander legde zijn rechterhand op zijn schouder en zei “Wees niet bang” zei hij. “Wie bent u, hoe komt u hier” stotterde John. “Ik ben degene die leeft” antwoordde de verschijning. “Maar hoe kan dat, dit is een virtuele werkelijkheid.” “Ik ben in iedere werkelijkheid, niemand kan me buitensluiten, ik ben wie ik ben. Er bestaat geen werkelijkheid zonder mij.  Ik treed binnen in ieder bewustzijn, waarin ik wil.” galmde zijn stem. “Maar dit programma is alleen een simulatie van een tijdservaring” mompelde John. “Tijd is voor mij geen belemmering, ik kan me in iedere tijd en ook buiten de tijd plaatsen.”

 “Ik weet en ken de ellende en de armoede waarin je verkeert John en hoe je jezelf voor de gek houdt, breek met het leven wat je nu leidt en doe weer als vroeger.” “Maar hoe kan dat, hoe zou ik kunnen leven zonder mijn vrouw en kind? Wat heeft het leven nog voor zin? Alles lijkt zinloos. Ik word verteerd door schuldgevoelens, ik weet wel ten onrechte maar ik zie en ervaar het ongeluk steeds weer opnieuw.”  De ander sprak: “Gelukkig de treurenden, want zij zullen getroost worden, Je hebt me niet geroepen en toch wil ik je helpen.”

“Je hebt je laten betoveren door de werkelijkheid waarin je denkt te kunnen leven vervolgde de ander, maar juist in die werkelijkheid, niet in dit VR programma, leef je in een schijnwereld waarin je mij hebt verdreven.”  John voelde een steek in zijn hartstreek die zich uitbreidde naar zijn borst en plotseling kwam hij in aanraking met de verlammende pijn van de ander. Hij herkende die eindeloze, doordringende pijn van verlies die de ander voelde en die alleen kon voortkomen uit een liefdevol hart voor hem.  Hoe was het mogelijk dat zo’n machtig imposant persoon een dergelijke zwakte en gevoel van eenzaamheid kon hebben. Nu was het niet zijn pijn die hij voelde, maar was het de pijn die hij de ander had aangedaan. Tegelijk overspoelde hem een vernieuwend gevoel van verbinding waarin de pijn veranderd werd in nieuw bewustzijn van warmte, vrede en stabiliteit. De ander was plotseling verdwenen en toch nog aanwezig. 

Toen John zich loskoppelde van de VR machine ervoer hij die aanwezigheid van de ander, nog steeds. Hij werd ondergedompeld in een nieuwe werkelijkheid. Hij had de ander weer toegelaten in die werkelijkheid.  Zijn ‘helikopterview’ was een perceptie waar de ander aanwezig was, hem steunde, vertrooste, bemoedigde en blijdschap van een diepe verbondenheid gaf. Hij bekeek de werkelijkheid van bovenuit. Het verlies van zijn vrouw en kind ervoer hij in dit perspectief als een tijdelijk verlies. Hij gooide alle VR apparatuur in de vuilnisbak en ging verder met zijn leven.

 Zijn echte leven.