Alfahulp

Een alfahulp is iemand die in Nederland ingezet wordt voor het verlenen van huishoudelijke hulp. Ik heb het bij het ministerie van VWS/VNG nog even gecheckt, maar het is inderdaad de bedoeling dat de alfahulp, hulp biedt, en niet hulp ontvangt. In de meer dan 25 jaar dat we alfahulp ontvingen kregen we een langzamerhand de indruk dat de alfahulp een door ons gefinancierde vorm van sociale hulp was, ten behoeve van de alfahulp. De goeden natuurlijk niet te nagesproken. Enkele schokkende voorbeelden. Er meldde zich een gewichtige (100kg) oudere dame, net herstellende van een beroerte als alfahulp.

We hebben doodsangsten uitgestaan toen deze ‘hulp’ voetje voor voetje, tree voor tree achterwaarts de trap afdaalde. We waren druk met stofzuiger en emmers water naar boven en beneden sjouwen, natuurlijk kon ze niet op een ladder om de ramen te wassen. De volgende was een hulp van een paar turven hoog, ze kon nergens bij en had last van hoogtevrees. Ze was zo klein dat we ze vaak letterlijk over het hoofd gezien hebben en ons later afvroegen of ze die dag wel geweest was. We hebben ook een hulp gehad die doodleuk vertelde dat ze allergisch was voor schoonmaakmiddelen.

Later bleek dat de allergie zich uitgebreid had tot bijna alle vormen van werkzaamheden. We hadden met haar te doen want uiteindelijk was ze zelfs allergisch voor ons geworden,

we hebben toen gemerkt dat allergie ook heel besmettelijk kan zijn. Vaak hebben we gedacht dat Freud’s hypothese van schoonmaakdrang en woede als een vorm van seksuele verdringing, nog steeds heel aannemelijk is. Ik herinner me een vrouw die voordat ze bij ons haar dienstplicht kon vervullen, eerst 10 km tegen weer en wind moest fietsen. Vanaf het moment dat ze binnen kwam tot het moment dat ze haar stalen ros weer besteeg, kletste en wauwelde ze de hele dag door. Ik moet toegeven dat ze tijdens haar ononderbroken prietpraat stevig doorwerkte.

Er was één probleempje: ze stonk als een otter!! Nadat ze pratend wegfietste, wisten we niet hoe snel we alles in huis open moesten zetten. De penetrante zweetlucht was werkelijk in ieder minuscuul hoekje van het huis onhoudbaar alomtegenwoordig. Vaak plande we onze boodschappen en buitenshuis activiteiten nadat ze geweest was, maar zelfs dan was het nog niet te harden als we thuiskwamen. Langzamerhand kregen de buren ook lucht van de oorzaak van die periodieke stankverontreiniging. We hebben toen maar voor een andere hulp geopteerd, in het besef dat we een dergelijke hardwerkende hulp nooit meer zouden krijgen. We hebben een hulp gehad die een genie was op het gebied van non verbale signalen. Als er niemand in huis was tijdens haar ‘hulp’, ging ze de plaatselijke roddelbladen lezen. Tegen de verwachte terugkeer van haar opdrachtgevers strooide ze wat met geurige schoonmaakmiddelen rond, ze draaide een blik met boenwas open, dit alles als een volkomen geurig bewijs voor iemand die binnenkwam, dat er toch keihard gewerkt was.

In het geval dat er wel iemand thuis was, verplaatste ze alles wat op de grond en op kasten stond, ten non-verbaal bewijs dat er hard gewerkt was. Zelfs na nadrukkelijk verzoek om in het geval ze iets verplaatste, het weer op de oorspronkelijke plek terug te zetten, bleef ze volharden in het verzamelen van haar wekelijkse bewijsvoering. Na haar vertrek moesten we het hele huis steeds weer reorganiseren in de oude staat. We hebben ook een kordate hulp gehad die ons gehele gezin voorzag van taken die in het huishouden volgens haar, door ons gedaan moesten worden. Dit varieerde van het zemen van de gehele douchecel na gebruik, tot het parkeren van onze niet gebruikte schoenen, het netjes opbergen van kleding, vouwvoorschriften voor die kleding, gebruik van eigen

merk schoonmaakmiddelen en instrumentarium tot het achterlaten in smetteloze toestand van de wc.

Dit werd iedere week door haar minutieus gecontroleerd. Tijdens de koffiepauze, kreeg ik flashbacks van de tijd dat ik bij de directeur van de middelbare school op het matje geroepen werd. De hulp was meedogenloos. Ik voelde me altijd heel klein worden in haar nabijheid. Zij had de functie van alfahulp getransformeerd naar hoofd huishouding met ons als personeel. Een alfahulp hoort het zonnetje in huis te zijn. De onafzienbare rij alfahulpen die ‘gedwongen’, ‘ongeïnteresseerd’ en zelfs ernstig depressief in ons huis bivakkeerde is eindeloos.

Het betekent iedere week 3 uur op de tanden bijten voor ons. Nu verwacht u misschien dat dit komische stukje toch nog goed eindigt, om u een feel good end te geven, maar niets is minder waar. We worden iedere week doodmoe van alfahulpen, en moeten iedere keer bijkomen als ze geweest zijn en elkaar in een familiegesprek moed inspreken, dat het wel meevalt en dat er heus nog wel eens een goede hulp zal opdagen. Of is het toch een ingenieuze zet van het ministerie geweest dat, onder het motto van betaalde alfahulp, de sociale overheidsbijdragen drastisch zag kelderen?