Joris vd Paal, leraar Engels op de Chr. H.B.S. is op weg naar klas 2b. De H.B.S. is gehuisvest in een oud weeshuis. Op het terrein staan een paar houten barakken die fungeren als leslokalen. Het klaslokaal van 2b staat aan de buitenkant van het terrein. Joris houdt van kinderen, als enig kind is hij heel beschermd opgevoed, maar hij heeft een passie om kinderen in het leven vooruit te helpen. Op weg naar 2b nam hij zich voor deze keer niemand eruit te sturen. De directeur had hem twee dagen geleden bezorgd gevraagd toen de halve klas zich bij hem meldde, of hij het wel naar zijn zin had op school.

Deze keer vermande hij zich, nu gaat het anders. Gisterenavond had hij een belangwekkend boek gelezen: Heersen door non-verbaal overwicht, wat hem ondanks zijn tengere gestalte en zijn schaapachtige uitstraling weer hoop gegeven had. Hij had samen met Sylvia zijn vrouw de hele avond geoefend, deze keer moest het lukken. Vastberaden naderde hij het rovershol van 2b waar hem de herrie tegemoet kwam. Toen hij met een ferme greep de deur wilde openen bleek die op slot te zitten.

Joris vergat gelijk zijn ‘non verbale’ strategie en bonkte op de deur en riep met onzekere stem: "hé, doe niet zo flauw laat me naar binnen". Aan de andere kant van de deur zette iemand in: "Hoort wie klopt daar kinderen" Dat werd snel door de ‘harde kern’ overgenomen. "Hoort wie klopt daar tegen het raam, het is een vreemdeling zeker, die verdwaald is zeker, ik zal eens even vragen naar zijn naam. Deze keer leek het erop of Joris uit de klas gezet is. Na een paar minuten bonken en smeken, bracht het lied hem op een idee: hij kon opzij door de lage open ramen. Joris sloop opzij van de barak en probeerde zijn stijve benen over het kozijn te slaan.

Na enige pogingen en kneuzingen in de gevoelige regio slaagde hij erin zijn eigen klaslokaal binnen te sluipen. Tijdens die pogingen werd er geroepen: "een dief!! een inbreker!!, bel de politie! Toen Joris zijn plaats vóór de klas had ingenomen herinnerde hij zich weer de les van heersen door non verbaal overwicht. Maar de chaos en herrie werd niet minder tijdens zijn stilzwijgen. Toen hij uiteindelijk zag dat ‘de harde kern’ niet op hun plaats zat, vroeg hij of iedereen alstublieft op zijn eigen plek wilde gaan zitten, direct daarna besefte hij dat hij een cruciale fout gemaakt had. Er ontstond een levendige discussie welke plaats voor wie was.

Er werd pittig van gedachten gewisseld, sterke en zwakke argumenten wisselden elkaar af. Iemand imiteerde vd Paal door trillend te vragen "Wil je aub van mijn plaats weggaan, anders stuur ik je naar de directeur" Joris keek hulpeloos toe welke gevolgen zijn opdracht teweegbracht. Achterin het lokaal stond nog een oude potkachel met een ijzeren scherm ervoor. Voor degene die op de achterste rij zaten was iedere verplaatsing een excuus op hard tegen het scherm te trappen, het maakte een hels kabaal. Toen na tien minuten de rust weer een beetje terugkeerde begon Joris zijn les. Overhoren deed hij niet, omdat dat vaak tot zinloze discussies leidde.

Dit gold voor iedere vermaning aan het adres van de ‘harde kern’ Het antwoord was steevast: "Meneer mag ik me ook verdedigen", en dan kwamen vaak de meest onzinnige argumenten. vd Paal  had geleerd deze raddraaiers te negeren en richtte zich tot de meiden, die medelijden met hem hadden.

Na enige tijd zag de klas achter Joris zijnrug ineens een bordenwisser omhoog en naar beneden gaan. Aan de andere zijde achter de rug van vd Paal  kwam een leerboek Engels omhoog, dit tot grote hilariteit van iedereen, behalve van Joris goedbloed, die niet door had wat de oorzaak van dat gelach was.

Hij werd steeds meer onzeker en straalde dit uit wat een doodzonde was in ‘heersen door non-verbaal overwicht’. Tony van Baaijen , de latere bekende ir. Prof van Baaijen, die op de eerste bank zat had een ingenieus systeem gemaakt van bijna onzichtbare draad waar hij beurtelings de bordenwisser en het Engelse boek omhoog trok. Ook had hij een touwtje waaraan een krijtje bevestigd was. Dit was voor iedereen een bekend krijtje.

Met dit krijtje was de gehele hoek van der Paal's tafel wit gemaakt, dezelfde tafel waar hij steeds zenuwachtig steun zocht. Binnen een mum van tijd was de plaats waar Joris manlijkheid zou moeten zitten wit gemarkeerd.

Er was altijd wel een behulpzaam lid van de ‘harde kern’ die hem daar op niet mis te verstane wijze op attent maakte. Als er een vliegtuig overkwam dook de kleine Treffers onder de tafel en schreeuwde: "Zoek dekking de Moffen komen!" Als verdediging voerde hij het tweede generatie oorlogssyndroom op. In iedere les werden er ook dingen op scherp gezet: vd Paal's lessenaar, zijn tafel die op een verhoging stond en zelfs het grote bord.

Altijd donderde er wat om en schoten er vrijwilligers toe om vd Paal  te helpen. René van Klaveren, die in het internaat van de HBS was gooide twee stinkbommen in de klas, binnen no time stonk het verschrikkelijk naar rotte eieren. Dat was het ultieme teken voor iedereen om schreeuwend de klas te verlaten en Joris  in de stank achter te laten. Joris wankelde bedwelmd na enige tijd de klas uit en verliet 2b. Deze keer had hij inderdaad niemand uitgestuurd, ze waren allemaal zelf de klas uitgegaan…..